|
‘Vervelen is stom!’. ‘Maaaaaaaam, ik verveel me!’
O man, o man, als je kind zich maar niet verveelt... Schiet jij ook in de actiemodus bij het horen van dit soort zinnetjes? Ga je allerlei activiteiten verzinnen die je kind wel kan doen? En krijg je dan vervolgens overal neeeeeee op te horen? Je bent echt niet de enige. Is vervelen iets van vroeger? Hoe zou het komen dat we die neiging hebben? Heeft het te maken met het feit dat we ons kind graag blij en vrolijk willen zien, of dat we het idee hebben dat we falen als ouders als ons kind niet blij is? Heeft het te maken met het feit dat we gewoon steeds meer gewend zijn geraakt om dingen te doen, bezig te zijn of continue bezig gehouden te worden, wijzelf, maar ook onze kinderen? Niets doen en even voor je uit staren, zijn we dat een beetje verleerd? Is er met al die impulsen, beelden, dingen om te doen, volle agenda's, afspraakjes, voor jezelf of je kind, eigenlijk nog wel tijd over om je te vervelen? Is vervelen meer iets van vroeger? Zorgen we er tegenwoordig voor dat we geen tijd meer hebben om ons te vervelen? Zo jammer, want er zitten zoveel voordelen aan. Vervelen heeft voordelen Vervelen boort bijvoorbeeld de creativiteit aan. Het zorgt ervoor dat je kind een beroep moet doen op zichzelf om te gaan kijken waar hij zin in heeft, om te gaan onderzoeken welke mogelijkheden er zijn, wat hij wél kan doen in plaats van alleen maar te zeggen dat hij niets te doen heeft. Dat hij ontdekt dat hij toch meer speelgoed of mogelijkheden heeft terwijl hij dacht dat hij helemaal uitgespeeld was met álles. Maar daar moet je hem dan wel de tijd voor geven. Als jij het geduld kunt opbrengen om dat moment af te wachten, en kalm kunt blijven, komt er een moment dat je kind iets bedenkt wat hij kan gaan doen. Echt, dat moment komt. En het zal misschien niet in de eerste vijf minuten zijn, en misschien ook niet in de eerste tien, en het zal voor jou waarschijnlijk voelen als een eeuwigheid, maar dat moment komt. Echt. Het even niets doen geeft de ruimte om te luisteren naar eigen gedachten, om te voelen wat er speelt, om dingen te zien en te bedenken die in de drukte van het continue maar bezig zijn naar de achtergrond verdwijnen. En als je kind dan leert dat hij weldegelijk iets zelf kan verzinnen, dat hij creatief ís, geeft dat hem vervolgens weer zelfvertrouwen en voor de volgende keer ook de geruststelling en het vertrouwen dat hij heus wel iets kan verzinnen en dat hij daar na afloop heel trots op kan zijn. Jong geleerd.. Als je altijd alle ideeën aangedragen krijgt, of meteen op de Ipad mag als je roept dat je je verveelt, hoef je niets zelf te verzinnen en dan leer je daar niets van. Vergelijk het eens met koken: als je nooit hebt leren koken, omdat een ander dat altijd voor je doet, dan heb je geen idee waar je moet beginnen. Dan kost het even wat tijd, energie en moeite om je daarin te verdiepen, om te vertrouwen op jezelf en je eigen kunnen. En dat kost in het begin tijd en daarna zal het steeds makkelijker worden en zul je je kind zien groeien. Geef je kind dat cadeau: gun hem die verveling en gun het jezelf om niet alles te hoeven bedenken of in te vullen, dat geeft jou meer ruimte en je kind ook. Wat doet het met jou? Even terugkomend op de waarom-vraag: wat triggert jou zo in het feit dat je kind zich verveelt? Het kan heel handig zijn om je eens af te vragen wat dat met jou doet. Waar heeft het effect op, op het beeld dat jij hebt van wat een goede moeder is, wat dat dan ook is in jouw ogen, of heeft het te maken met het geluk van je kind of.. Wat? Wat kan helpen is om voor ogen te houden dat vervelen dus ook voordelen heeft. Wie weet helpt dat je om er anders naar te kijken en er ook anders mee om te gaan. Hoe zou je dat kunnen doen? Voel je je geroepen om dingen te gaan bedenken en met je kind in gesprek te gaan bij dat soort uitroepen? Dan zou je met jezelf kunnen afspreken, dat je het bij 1 zin laat. Bijvoorbeeld, ‘he bah, wat naar dat je je verveelt’. En dan vervolgens zelf een bezigheid zoeken die desnoods elders in huis is, als je het lastig vindt om niet overal antwoord op te moeten geven. Dan geef je je kind letterlijk en figuurlijk de ruimte om even alleen te zijn met zijn gevoelens en gedachten. Vervelen is top Gun het je kind. Vervelen is top. Vervelen is top. Laat dat je nieuwe mantra zijn. En, nu we het toch over jou hebben, wanneer is de laatste keer dat jij je verveelde? Gun je dat jezelf ook nog wel eens? Wie weet wat voor mooie gedachten en leuke ideeën er dan bij jou opkomen! Of misschien wel bij je kind, wanneer je straks pruilend op de bank gaat zitten en roept ‘lieverd, ik verveeeeeel me!’
0 Comments
 Opvoeden kan best een uitdaging zijn. En je bent echt niet de enige die met vragen en twijfels zit. Er zijn nogal wat situaties met je kind die het heel uitdagend kunnen maken. Wanneer de emoties hoog oplopen, je kind ‘zomaar opeens’ in woede uitbarst of wanneer je zelf gewoon even niet lekker in je vel zit.
En het feit dat je dan je geduld moet bewaren, geduldig moet zijn, moet kijken wat er allemaal bij je kind gebeurt, is leuk gezegd maar wel heel lastig in de praktijk te brengen als die emoties zo hoog oplopen. Logisch dat je daar dus niet altijd in slaagt. Je bent gelukkig gewoon maar een mens, geen supervrouw en het feit dat jij emoties hebt, dat die af en toe naar boven komen en dat je je grenzen aangeeft, daar leren je kinderen van. Tegelijk wil je natuurlijk ook niet te vaak van die gigantische botsingen en gedoe in huis. Het wordt er namelijk zo ongezellig van. Er zijn een aantal dingen die je daarbij kunnen helpen. En die staan in de DA'Z Relaxed opvoeden-methode. Daarbij staat de D voor Duidelijkheid, de A voor Aandacht en de Z voor Zorg. Drie onderwerpen die zorgen voor verbinding met je kind, rust in huis en meer onderling begrip. Ieder onderwerp staat voor mogelijkheden om de verbinding met je kind nóg sterker te maken of om juist je kind weer te vinden en elkaar weer te waarderen. Als je er meer over wilt lezen kun je hier het e-book downloaden of hier de podcast luisteren. En dat wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat je niet nu al duidelijk bent, aandacht voor je kind hebt en zorgt voor jezelf en je kind. Natuurlijk doe je dat, maar misschien kan er op sommige vlakken nog net wat meer bij zodat het nog wat vlotter, fijner, lekkerder loopt of minder botst? Ik heb het over DA'Z Relaxed opvoeden omdat ik geloof dat je met meer aandacht voor Duidelijkheid, Aandacht en Zorg ook echt relaxter kunt opvoeden. En met relaxter bedoel ik niet dat je achterover gaat leunen en dat je kind alles mag en alles mag bepalen. Zéker niet. Duidelijkheid bijvoorbeeld, geeft rust voor je kind. Het geeft aan waar de regels en grenzen liggen, zonder streng te hoeven zijn of te schreeuwen. En als je dat samenvoegt met échte aandacht, luisteren naar elkaar, begrip en liefde naar elkaar, dan vorm je een veilige basis voor een kind om evenwichtig op te groeien. Die kleintjes zijn volop in ontwikkeling en dat brengt nogal wat met zich mee. Er gebeurt van alles in dat lijfje en in dat hoofd. Er is zoveel te leren en te ontdekken, dat kan voor verwarring zorgen of voor een onveilig gevoel. Hoe fijn is het dan om te weten waar je thuis aan toe bent, wat de verwachtingen zijn en welke regels er gelden. Dát geeft rust en een veilig gevoel. Daardoor voelt je kind de ruimte om zich te ontwikkelen. En door met Aandacht te luisteren en te kijken naar je kind, door even weg te leggen waar je mee bezig bent, door niet meteen in te gaan vullen wat er aan de hand kan zijn, voelt je kind zich gehoord en gezien door jou. Weet hij dat je er bent, en dat je wilt helpen als dat nodig is. En tenslotte, Zorgen voor je kind én voor jezelf. Want als jij goed voor jezelf zorgt en lekker in je vel en in je hoofd zit, kun je ook makkelijker en beter voor je kinderen zorgen. Dan is het makkelijker om geduld op te brengen als dat nodig is, om te zien wat er achter dat gedrag allemaal verscholen zit en om er af en toe humor tussendoor te gooien om de boel wat luchtiger te maken. Wil je aan de slag met DA'Z Relaxed opvoeden? Kijk op mijn website voor meer informatie over het e-book, de online training of stuur me een berichtje. Want het is echt zo: relaxte ouders zorgen voor relaxtere kinderen.  Foto: Sandrinos fotografie Zo zeg, DA'Z Relaxed opvoeden!
Relaxed opvoeden, of in balans opvoeden, of in verbinding zijn of evenwichtig opvoeden, hoe je het ook wilt noemen, het gaat vooral om fijner opvoeden denk ik. Maar, hoe doe je dat dan? Want opvoeden is gewoon best een dingetje. Of zeg maar gerust een ding. We hebben er niet voor geleerd, je kinderen komen niet met een gebruiksaanwijzing en je hebt het maar even te doen, zo van dag tot dag. Gecombineerd met alles wat er in je agenda staat, met alle ontwikkelingen die je kind doormaakt en ook nog eens met hoe jij zelf in je vel zit. Kortom, het is nogal wat. En gelukkig ben je niet de enige die dat vindt. Dat scheelt dan weer. Iedereen doet soms maar wat, en veel ouders hebben twijfels of vragen of ze het wel goed doen. En goed is natuurlijk relatief, want wat past er bij jou en bij je kind en wat vind jij belangrijk in de opvoeding? Daar kunnen onze meningen over verschillen, maar ik denk dat we het snel eens zijn over het feit dat we in verbinding met ons kind willen zijn. Dat je voelt dat het stroomt tussen jullie. En daar zit hem dan ook meteen de uitdaging. Want die huilbuien of die boosheid die zomaar opeens uit de lucht lijkt te vallen, hoe ga je daar dan mee om? Dat is luid, vervelend en vaak op een heel onhandig moment. Dus, hoe doe je dat dan? Wat maakt het vervelend en onhandig? Wat het over het algemeen irritant of vervelend maakt, is dat het vaak totaal niet uitkomt omdat je net van plan was ergens heen te gaan of omdat je bijvoorbeeld midden op straat of in een winkel bent en er heeeeeeel veel mensen zijn die de huilbui of de boosheid meekrijgen. En te zien aan de gezichten vinden die er wat van. Kijk, en daar wil ik dan even inbreken. In die gedachte dat zij er allemaal wat van vinden dat jouw kind daar zo hard aan het schreeuwen is. Want, is dat wel zo? Vinden ze dat je kind onopgevoed overkomt, dat hij wat rustiger moet doen, hebben ze er last van en vinden ze jou een slechte moeder? Offfff, denken ze misschien even terug aan het moment dat zij dit vroeger ook met hun kind hadden en hebben ze met je te doen? Of hebben ze met je kind te doen omdat ze verder kunnen kijken dan hun neus lang is en weten dat er iets aan de hand is, dat er zoveel emotie bij komt kijken. Bovendien zijn ze zelf ook ooit jong geweest.. Het is dus maar net hoe jij de gedachten die bij die blikken horen inkleurt. Want je hebt eigenlijk geen idee toch? Je kunt nu eenmaal niet gedachtenlezen. En je vindt het zelf vervelend voor iedereen die in de buurt is, dat jouw kind zo'n herrie maakt, dat is lief van je. Maar ach, dat kan gebeuren, richt jij je lekker op je kind en op wat er aan de hand is. De wereld eromheen draait wel door, met of zonder nare of juist lieve gedachten over jou en je kind. Jouw aandacht is even nodig Want jouw aandacht is even nodig. Je kind zit daar en is intens boos of verdrietig. Als je daar geen aandacht aan geeft of het juist probeert te sussen of te zeggen dat hij toch vooral stil moet zijn, heb je grote kans dat het drama alleen maar groter wordt en het volume nog meer toeneemt. Door er echt even te zijn, desnoods gewoon even rustig naast je kind te blijven staan of zitten, helpt je kind om te weten dat je er bent. En als de ergste emotie is gezakt en hij je weer kan horen, dan kun je kijken wat hij nodig heeft. Blijf in verbinding, juist op die lastige momenten. En verbinding kan veel inhouden: gewoon er zijn, niets zeggen, even aanraken, laten weten dat je er bent op wat voor manier dan ook, even wegleggen waar je mee bezig bent en aandacht geven. Vanuit daar kun je vaak weer verder. En dit betekent helemaal niet dat je kind de baas over je is, want als hij zo boos of verdrietig werd omdat jij nee zei tegen iets dat hij wilde in de winkel, dan betekent het nog steeds dat hij dat niet krijgt, maar wel dat je even aandacht hebt voor het feit dat dat irritant is, dat hij dat stom vindt en dat hij jou misschien even stom vindt, allemaal prima, die boosheid is logisch. Die zou je zelf ook voelen als je je verheugt op een ijsje en dat krijg je niet. Maar nee is nee en huilen of schreeuwen verandert daar niets aan. Het enige dat hij van je krijgt is erkenning: ja, hij mag even boos zijn, en ja het is jammer en dat ijsje komt er niet. Ook niet als jij er zelf inmiddels wel aan toe bent, na zo'n hele scène ;-)  De relaxte ouderskalender; voor een dagelijkse portie opvoedinspiratie!
Je ziet hem dagelijks langskomen: de tip van de dag voor deze maand. Onderstaand lees je een samenvatting van de tweede week van november, want herhaling werkt nou eenmaal, voor je kind én voor jou ;-) Maandag 9 november: jij bent ook maar een mens, relax mams! Je doet je best, je hebt het beste met je kind voor en vooral; je doet wat je kunt. En ja, dat is goed genoeg. Als je realistisch kijkt naar alles wat je van jezelf verlangt, past het dan nog in een normale dag? (En vooral: in de wakkere uren? Want ik hoop dat je voldoende aan je slaap toekomt). Door al die geweldige social media die de hele dag ons leven binnenstromen met perfecte plaatjes van andere moeders die het helemaal op orde lijken te hebben, kun je knap onrustig of onzeker worden. Dat soort berichten kunnen je het idee geven dat jij als enige moeder te maken hebt met driftbuien, boosheid of paniek van je kinderen. Heus niet. Net als jij hebben heel veel ouders hier dagelijks mee te maken. En nee, dat zie je niet zo snel terug op Facebook of Insta. Wat op zich prima is, want van positieve berichten wordt een mens nu eenmaal blijer, maar realistisch is het niet. En zolang je je dat realiseert is het prima, wanneer het je onzeker of verdrietig maakt, is het misschien tijd om wat minder tijd door te brengen op social media, of gewoon eens bij andere moeders te polsen hoe het voor hen is. Grote kans dat zij tegen dezelfde dingen aanlopen als jij. Dinsdag 10 november: 10 minuten alleen maar kijken naar je kind Ik hoor je bijna denken: ‘Hoezo?! Hoezo ga ik vandaag 10 minuten naar mijn kind kijken?’. Nou, gewoon, omdat je dat waarschijnlijk vrijwel nooit doet. (Doe je het wel regelmatig, reageer vooral hieronder en laat me weten wat je dan ervaart en wat je ziet). Pak er een kop thee bij en ga lekker zitten. Kijk naar je kind. Je hoeft helemaal niets te zeggen of te doen, gewoon daar zitten en kijken. Kijk eens naar wat hij aan het doen is, wat doet hij precies, welk spel speelt hij? Praat hij tegen zichzelf terwijl hij dat doet, gaat hij helemaal op in het spel of houd hij jou met een schuin oog in de gaten? Welke verhalen verzint hij bij het spel? Zingt hij af en toe? Hoe kijkt hij? Kijken van een afstandje, het kan je heel veel leren over jouw kind. Wat merk jij op? En natuurlijk kan het je ook veel leren over jezelf; want, kun je 10 minuten rustig blijven kijken? Gaan er veel dingen door je hoofd die je nog moet doen? Merk je dat je van alles vindt van wat je kind aan het doen is? 11 november – knuffeltijd! Knuffeltijd! Jaaaaaaa lekker knuffelen vandaag. Natuurlijk met je kinderen en hopelijk met de liefde in je leven. In deze Coronatijd is het de vraag wie je verder nog wilt knuffelen want we willen vooral dat iedereen gezond blijft, maar wat een gemis. Als mens hebben we knuffels zó nodig! Daar groeien kinderen van, letterlijk en ook figuurlijk. Want weten én voelen dat je geliefd bent, dat er van je gehouden wordt, dat je er mag zijn en je mag zijn wie je bent, dat heeft ieder kind nodig. Donderdag 12 november – geen telefoons aan tafel Is dat al een regel bij jullie thuis? En zo ja, houd je je er zelf dan ook aan? In deze tijd waarin we altijd bereikbaar kunnen/willen/moeten zijn is het soms lastig om even los van die telefoon te komen. Eén moment waarbij je echt met het gezin samen bent en de dag kunt doornemen, gesprekken kunt voeren of gewoon even samen (stil) kunt zijn, is toch wel het avondeten (ervanuit gaande dat niet de één naar voetbal is en de ander nog naar korfbal moet ;-). Hoe groot is de uitdaging voor jou en voor anderen in je gezin om je telefoon weg te leggen wanneer jullie samen aan tafel zitten? Geniet van de tijd samen! Vrijdag 13 november – lekker lang voorlezen Hoezo vrijdag de 13e een ongeluksdag? Diegenen die mij al langer volgen, weten dat voorlezen één van mijn hobby’s is en dat ik een groot voorstander ben van voorlezen. Vooral natuurlijk vanwege het feit dat het zo goed is voor de taalontwikkeling van je kind én natuurlijk vanwege het feit dat het betekent dat je écht even samen bent met je kind. Jullie en het boek. Waar het over gaat maakt niet uit, of er veel plaatjes in staan of niet. Er zijn geen regels, doe wat jullie zelf fijn vinden bij voorlezen; met of zonder stemmetjes, aanvullende info geven over wat er in het boek staat, expres dingen weglaten zodat je kind ‘in opstand komt: “neeeheee, dat staat er niet papa!”’, of het ene boek na het andere lezen. Doe het op jullie manier, maak het leuk, neem er de tijd voor en geniet ervan. Heel veel voorlees- en luisterplezier! Zaterdag 14 november – plan jouw ontspanningsmoment voor de komende week Wanneer ga jij de komende week iets voor jezelf doen of juist helemaal niets doen? Plan vandaag een ontspanningsmoment voor jezelf, ergens in de komende week. Zet het in je agenda, blok het af, geef er duidelijke kleuren aan zodat je er niet zomaar overheen kijkt of het verzet of kunt verwijderen. Dat is jouw moment. Want: een blije mama = blije kinderen! Zondag 15 november - Wacht even met ingrijpen Broers en zussen kunnen elkaar meerdere keren per uur in de haren vliegen, en dat is normaal. Dat gebeurt. Daar leren ze van hoe ze met elkaar om horen te gaan, hoe ze het weer kunnen oplossen of uitpraten en wat wel en wat niet werkt als je je speelgoed terug wilt. En daar hebben ze zo nu en dan onze hulp bij nodig. Als ouder kun je ze leren hoe je dingen oplost door te praten in plaats van te slaan en hoe je dingen kunt delen of dat je soms op je beurt moet wachten. Ze hebben alleen lang niet altijd onze hulp nodig. Ze moeten juist ook leren hoe dat werkt. En als jij altijd dingen voor ze oplost of ertussen springt, hoe gaan ze dat dan leren? Dus bijt eens op je tong of kijk de andere kant op en kijk hoe het gaat. Natuurlijk kom je in actie als de boel escaleert of ze het niet meer weten, maar kijk eens wat ze al zelf kunnen. Soms kun je even kort helpen met een paar opmerkingen, om ze vervolgens weer even te laten met ‘ik denk dat jullie het samen kunnen oplossen, ik ga even naar de keuken’. Soms sta je versteld van hoe slim ze al kunnen onderhandelen of discussiëren en soms merk je dat bijsturing nodig is. Maar dat weet je pas als je ze de ruimte geeft om het ook zelf uit te vinden.  De relaxte ouderskalender: voor een dagelijkse portie opvoedinspiratie! In deze kalender vind je voor iedere dag de komende maand een tip of iets om over na te denken en hopelijk geeft het je wat rust en misschien ook wel bewustwording mee in het opvoeden. Want je bent echt niet de enige die opvoeden af en toe pittig vindt en die tegen dingen aanloopt. We doen allemaal ontzettend ons best als ouders en we hebben het beste met onze kinderen voor en soms kun je daar best wat hulp bij gebruiken. Wil je de hele kalender voor deze maand downloaden? Je vindt het pdf hier. Nog even een terugblik naar de eerste week, herhaling werkt zeggen ze toch? Bij je kinderen én bij jou ;-) Maandag 2 november: tot 5 tellen Of even op je tong bijten, gewoon even wachten en niet meteen reageren, hoe graag je dat ook zou willen. Als ouders hebben we de neiging om meteen te reageren als broertjes en zusjes ruzie maken of als je kind schreeuwt. We willen dat ze lief samen spelen, dat er rustig gepraat wordt en dat ze lief zijn voor elkaar. De realiteit is anders en er wordt nu eenmaal regelmatig ruzie gemaakt. Wanneer je dit lastig vindt, helpt het misschien om te bedenken dat ze hier ook echt van leren. Ze leren op die manier voor zichzelf op te komen, ‘nee’ te zeggen en hun plek in te nemen en vooral ook om te overleggen en er samen uit te komen of ruzies weer bij te leggen. En ja, daar hebben ze soms onze hulp bij nodig. Maar lang niet altijd. Soms kan het heel goed zijn om ze dingen zelf te laten oplossen (zolang geen van beide gevaar loopt uiteraard) of even op je tong te bijten en te kijken hoe het verder gaat. Emoties komen en gaan en soms moet iets er gewoon even uit. Gun je kinderen hun emoties en waar ze er echt niet uit komen of er gevaarlijke situaties ontstaan, kun jij helpen. Tot 5 tellen helpt jou ook om je reactie even voor jezelf te peilen. Wilde je boos reageren of zelf gaan schreeuwen, bedenk dan eens wat je eigenlijk weet over de situatie, wat zorgt ervoor dat jij zo wilt reageren. Je wordt je op die manier bewust van wat je van plan bent te gaan zeggen of doen. Dinsdag 3 november: bij wie kun jij terecht met je opvoedvragen? Je staat niet alleen in je twijfels, veel andere ouders hebben regelmatig vragen over de opvoeding en de kans is groot dat dat gaat over dezelfde dingen als die in jouw hoofd spelen. Het feit alleen al dat andere kinderen 'dat ook hebben' en dat andere ouders het soms ook even niet meer weten, kan heel geruststellend zijn. En daarom is het zo fijn om het er gewoon eens met iemand over te hebben. Herkenning van de dingen waar je tegenaan loopt als ouders, maar ook het feit dat je dus niet alleen staat met je vragen of twijfels. Of je nou naar je moeder, een vriendin, een opvoedcoach of het opvoedspreekuur van de GGD gaat, er is altijd wel íemand die met je mee wil denken of in ieder geval wil luisteren. Woensdag 4 november: choose your battles Heb jij voor jezelf duidelijk welke regels er gelden bij jullie in huis? Want als jij dat duidelijk hebt, en weet wat je belangrijk vindt, kun je dat ook veel geloofwaardiger en duidelijker overbrengen aan je kinderen. Kies waar je je druk om maakt, waar je boos om wordt, om te voorkomen dat je je een politieagent gaat voelen en óveral op in gaat. Als jij duidelijke keuzes maakt, kun je ook duidelijke grenzen aangeven en tegelijk andere (voor jou minder belangrijke dingen) laten voor wat ze zijn. Dan zijn je kinderen vaak veel meer bereid om mee te werken aan de dingen die er voor jou echt toe doen en zullen ze waarschijnlijk minder in discussie gaan, hoef je minder te corrigeren en wordt het gezelliger in huis. Dus, kies waar je je over op wilt winden en waar je het allemaal wat meer kunt laten: ‘choose your battles’. Donderdag 5 november: ga lekker wandelen Heb jij vandaag wat beweging op de planning staan? Gewoon lekker even die benen strekken, aangezien je misschien wel nog meer zit nu je voornamelijk thuis aan het werk bent. Maar ook voor de frisse lucht en vooral ook voor de lucht en ruimte in je hoofd. Ik heb al zo vaak gemerkt dat ik al een minuut of tien naar mijn scherm zat te staren en dat er niets uit mijn handen kwam en dat ik, toen ik naar buiten ging, er binnen vijf minuten alweer nieuwe ideeën en gedachten begonnen te stromen. Een wisseling van omgeving -dus even achter dat scherm vandaan- is sowieso fijn voor je hoofd en een beetje natuur dat daarbij ook nog binnen komt, is nóg veel fijner. Dusss.. waar wandel jij naartoe vandaag? Want het is écht zo: des te lekkerder jij in je vel (en in je hoofd) zit, des te lekkerder loopt het met je kinderen. Vrijdag 6 november: wat zit er achter het gedrag van je kind? Wat bedoel ik daar precies mee? Nou, vooral dat het gedrag iets is wat je ziet en meemaakt, aan de buitenkant. Maar wat veroorzaakt dat gedrag eigenlijk? Wat zit er achter, wat gebeurt er vanbinnen bij je kind dat hij of zij zich zo gedraagt? Als je kind opeens boos wordt of van het ene op het andere moment opeens heel verdrietig is, wat is er dan aan de hand? Je hebt soms wel een idee wat er aan de hand is en vaak ook niet. Dan is de uitdaging aan jou als ouder om er achter te komen wat er speelt. Wat is er gebeurd, waardoor is je kind zo boos. En is dat wel zo ‘opeens’ of was het al een tijdje aan het opbouwen. En er dan gewoon naar vragen, zorgt vaak niet voor een antwoord. Want vaak weet je kind het zelf niet eens of heeft hij het idee dat hij zich moet gaan verantwoorden voor zijn gedrag door de manier waarop je het vraagt. Vragen over hoe het op school was, of met wie ze hebben gespeeld, of er nog iets speciaals is gebeurd vandaag of wat het minst leuke was vandaag, willen nog wel eens meer informatie opleveren. Pas op voor de valkuil om het al in te vullen voor je kind, dat jij al denkt te weten wat er aan de hand is. Soms is er echt iets totaal anders, wat je nooit had kunnen bedenken, en dan is het wel fijn als je kind daarover zijn ei kwijt kan als hij dat wil. Dus met er gewoon zijn en luisteren help je vaak al zoveel. Zaterdag 7 november: benoem wat je ziet gebeuren bij je kind Gevoelens en emoties, praat jij daar makkelijk over? En als je ziet dat je kind verdrietig is, benoem je het dan ook? Soms helpt het alleen al als iemand ziet dat je verdrietig bent. Dat het er mag zijn, dat het ok is. Dus als je verdriet ziet bij je kind is het vaak niet eens nodig om te gaan achterhalen hoe en waar het vandaan komt, maar om eerst je kind te steunen in zijn verdriet. Een simpel ‘jeetje, jij bent verdrietig he?’ kan daarom al zo fijn zijn. Door het te benoemen zorg je dat je kind weet dat je hem of haar ziet. Dat je ziet dat er iets aan de hand is. En misschien zit je er helemaal naast en is het geen verdriet, maar daar kom je ook alleen achter door erover te praten en dingen te benoemen. Want soms ziet het er uit als verdriet, maar is het boosheid. En reken maar dat dat dan naar voren komt als jij dat verkeerd benoemt. Geef emoties de ruimte, leer je kind dat het zijn gevoelens mag uiten en dat het ok is om te huilen en ook dat hij bij jou mag komen als hij troost wil of gewoon alleen maar iemand om even tegenaan te klagen. En ook al lijkt het verdriet soms zo groot over iets kleins, voor jouw kind is dat kleine vaak een groot deel van zijn hele wereld.. Zondag 8 november: leg je telefoon buiten je bereik Wordt dit voor jou een uitdaging of kun jij makkelijk een uurtje (of langer) zonder je telefoon? We hebben nou eenmaal ons hele leven in onze telefoon zitten tegenwoordig. Ik tenminste wel. Van allerlei to-do lijstjes tot het gedeelde boodschappenschappenlijstje voor ons gezin, van mijn mail tot alle contactinfo en bankzaken, noem maar op. Maar de vraag is, is het ook nodig dat je die telefoon dan iedere 7 minuten weer pakt om iets te bekijken? Onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat we gemiddeld zo’n zeven minuten onze telefoons kunnen laten liggen voordat we weer iets gaan bekijken. En dan, dat weet je waarschijnlijk ook uit ervaring, raak je door appjes en mailtjes en berichtjes afgeleid van wat je eigenlijk ging doen in de eerste plaats en ben je zo weer een kwartier verder. Tegelijkertijd lopen we door die constante digitale aanwezigheid het risico om de echte wereld om ons heen even te vergeten of daar minder aandacht voor te hebben. Betrap jij jezelf er soms ook op dat je ‘ja, aha’, hebt geantwoord naar je kind maar dat je eigenlijk geen idee had waar het over ging? Echte aandacht is voor kinderen belangrijk zodat ze zich gezien en gehoord voelen, dat ze weten dat je er echt voor hen bent. Dat je ook echt even kijkt en niet doet alsof. Geef je kinderen van jongs af aan mee dat zij belangrijker zijn dan je telefoon, hopelijk nemen ze dat mee in de tijd dat zij er ook eentje hebben en zorg je van jongs af aan voor een écht live verbinding met je kind. Een fijne week allemaal!  Al die ballen die je als ouder in de lucht houdt, het zijn er nogal wat. Want we weten het allemaal; we hebben nogal wat rollen die we op ons nemen in het dagelijks leven. Je bent moeder, partner, dochter, vriendin, noem maar op. En naast al die rollen die we vervullen en die de nodige activiteiten met zich meebrengen, vullen we onze agenda’s ook nog eens met sport, uitjes en andere (sociale) dingen. En we hadden het al zo druk We waren al zo druk, onze agenda’s waren al zo vol en toen kwam er ook nog eens Corona bij. Een extra bal die we liever niet in de lucht houden, maar waar we weldegelijk iets mee moeten en die de balans tussen de andere ballen nogal verstoort. We hadden het allemaal zo lekker op de rit, we zorgden dat we onze agenda’s konden afwerken en dat er vinkjes konden worden gezet. En toen opeens gingen de scholen dicht en moest er huiswerkbegeleiding thuis plaatsvinden, viel de oppas weg omdat die in de kwetsbare groep viel of moest er gewoon doorgewerkt worden en opvang geregeld terwijl je dat eigenlijk liever niet had. Wankele balans Corona heeft ons uit balans gebracht, als maatschappij en economie, maar ook als ouders. En toch was die balans voor sommige moeders al best een beetje wankel. Hij stond eigenlijk al op omvallen, maar ze bleven toch doorgaan, omdat dat nu eenmaal was wat er van ze verlangd werd. En Corona zorgde er bij velen van hen voor dat er verplicht pas op de plaats moest worden gemaakt. Dat ze verplicht even een tandje terug moesten doen, dat de sociale dingen wegvielen, de reistijd naar het werk verviel en dat alle sporten opeens niet meer doorgingen. En, begrijp me niet verkeerd, we hebben als mensen de verbinding met anderen, het kletsen, het samen zijn, het knuffelen en elkaar in levenden lijve ontmoeten, onwijs nodig om ons mens te voelen. Dat is ook waarom die 1,5 meter ons zo zwaar valt. Maar waar ik naartoe wil is dit: het zorgde vooral voor ruimte in veel van onze agenda’s en daardoor in ons hoofd. Toch wel lekker rustig Ik heb veel ouders gesproken die verzuchtten dat het ook wel heel fijn was om even niet zo van A naar B (naar C) te hoeven rennen. Om een wat legere agenda te hebben, om meer tijd te hebben met je gezin, om weer eens rustig te zitten, een boek te lezen of gewoon even niets. Ja, er zijn natuurlijk ook een boel ouders die zich helemaal in de stress hebben gewerkt de afgelopen periode, vanwege meerdere kinderen die allemaal op een ander niveau huiswerkbegeleiding nodig hadden en ondertussen nog twee vergaderingen die online doorgingen. Maar toch zijn er ook velen onder ons die blij waren dat de ratrace even tot stilstand was gekomen, of in ieder geval, dat het tempo minder hoog lag. Ennnn... terug naar waar we waren En nadat de scholen weer opengingen en we nog wel werden gevraagd om zoveel mogelijk thuis te werken, pakten veel moeders de draad weer op en gingen in het oude tempo door. Ze gingen voor een groot deel weer terug naar hun agenda zoals die altijd was geweest. Met alle stress, onrust en net niet over je grenzen gaan die daarbij hoort en ondertussen verzuchtend dat die rust ook wel wat had.. Veel moeders die ik spreek hebben het voor hun gevoel heel druk, zijn vaak moe of hebben het idee op hun tandvlees te lopen. Als jij ook dat gevoel hebt en je vond het stiekem wel fijn dat je tijdens de Corona even minder moest, misschien is het dan een idee om eens na te denken wat je kunt schrappen uit die volle agenda of te bedenken wat jij nodig hebt om te ontstressen of om op te laden. Wat helpt jou om je relaxter te voelen, zodat je ook weer een relaxte moeder kunt zijn? Jij maakt de keuzes, jij hebt invloed op je agenda en dus is het aan jou om te bedenken hoe je die balans weer prettig maakt voor jezelf. foto: Pixaby  Als je dit leest, denk je waarschijnlijk, ‘oja, natuurlijk’. En vervolgens hebben we als ouders soms de neiging om in de waan van de dag, de dagelijkse drukte en alle andere dingen die we aan het doen zijn, deze dingen even te vergeten. Terwijl deze vijf wel zorgen dat je jezelf niet vergeet, dat je écht even stil staat bij wat je aan het doen bent en meer verbinding kan voelen met je kind.
Vijf dingen om mee te nemen het nieuwe jaar in:
Laat je meenemen in de ‘oja’ tijdens het lezen en dan poppen deze dingen vast in de loop van de dag weer in je hoofd op. En dat kan heel fijn zijn. 1. Zorg goed voor jezelf als ouder Want als het goed gaat met jou, gaat het ook goed met je kinderen. Als jij goed in je vel zit, heb je in ieder geval meer ruimte en geduld om op situaties te reageren. Wanneer we gestrest, moe of onrustig zijn, dan reageren we ook op die manier naar onze kinderen. 2. Échte aandacht Leg even weg waar je mee bezig bent als je kind je iets wil vertellen en luister écht. En besteedt echte aandacht aan je kind, al is het maar op een paar momenten per dag. Dat je kind ervaart dat jij er voor hem of haar bent. 3. Weten wat jíj belangrijk vindt Als jij voor jezelf duidelijk hebt wat je belangrijk vindt en aan welke regels jij wilt dat je kind zich houdt, kun je dat ook veel geloofwaardiger en duidelijker overbrengen. Waar jij twijfelt, voelen je kinderen ruimte om in discussie te gaan. Zorg dat je het zelf duidelijk hebt en ‘choose your battles’; om te voorkomen dat je je een politieagent gaat voelen, kun je een aantal duidelijke grenzen aangeven en naleven en tegelijk andere (voor jou minder belangrijke dingen) laten voor wat ze zijn. Dan zijn je kinderen vaak veel meer bereid om mee te werken aan de dingen die er voor jou echt toe doen, hoef je minder te corrigeren en wordt het gezelliger in huis. 4. Tot 5 tellen voor je reageert Als ouders hebben we de neiging om meteen te reageren als broertjes en zusjes ruzie maken of als je kind schreeuwt. We willen dat ze lief samen spelen, dat er rustig gepraat wordt en dat ze lief zijn voor elkaar. De realiteit is anders en er wordt nu eenmaal regelmatig ruzie gemaakt. Wanneer je dit lastig vindt, helpt misschien de gedachte dat ze hier ook echt van leren. Ze leren op die manier voor zichzelf op te komen, ‘nee’ te zeggen en hun plek in te nemen en vooral ook om te overleggen en er samen uit te komen of ruzies weer bij te leggen. En ja, daar hebben ze soms onze hulp bij nodig. Maar lang niet altijd. Soms kan het heel goed zijn om ze dingen zelf te laten oplossen (zolang geen van beide gevaar loopt uiteraard) of even op je tong te bijten en te kijken hoe het verder gaat. Emoties komen en gaan en soms moet er iets even uit. Gun je kinderen hun emoties en waar ze er echt niet uit komen of er gevaarlijke situaties ontstaan, kun jij helpen. Bovendien helpt dit je om je reactie even voor jezelf te peilen. Wilde je boos reageren of zelf gaan schreeuwen, bedenk dan eens wat je eigenlijk weet over de situatie, wat zorgt ervoor dat jij zo wilt reageren. Je wordt je bewust van wat je van plan bent te gaan zeggen of doen. 5. Benoemen en erkennen van gevoelens We hebben als ouders soms de neiging om in de oplosmodus te gaan. Om de gevoelens en emoties over te slaan en meteen te bedenken hoe we iets beter kunnen maken of je kind weer rustig kunnen laten worden. Terwijl, als je boos bent en iemand alleen maar zegt dat het wel meevalt, je daar alleen maar nog bozer van wordt, ja toch?! Wanneer je boos of verdrietig bent kan het onwijs fijn zijn als iemand anders dat erkent en ook benoemt. ‘Je bent boos he? Het is ook heel vervelend dat je zusje je toren heeft omgegooid’. Het feit dat je de emotie ziet en benoemt zorgt er niet alleen voor dat je kind zich gehoord en gezien voelt, het zorgt er ook voor dat de emotie al wat minder heftig wordt. Simpelweg omdat het er mag zijn. En dat is ook wat jij als ouder kunt doen, het benoemen en er even voor je kind zijn, zonder naar oplossingen te zoeken. Gewoon zijn, dat alleen al kan zoveel helpen. Dus, terwijl de waan van de dag je mee op sleeptouw neemt, hoop ik dat zo nu en dan één van deze vijf dingen in je hoofd langskomen en je helpen om weer even adem te halen, te bedenken hoe erg iets nou eigenlijk écht is of dat het misschien handig is om zelf even bij te komen. Geniet van de bewustwording.  Het boek ‘Tuinieren in je hoofd’ is een echte aanrader. De schrijfster haalt een voorbeeld van de rijdende rechter aan over een heg van A die ongevraagd is gesnoeid door buurman B omdat hij teveel zon uit zijn tuin hield. Natuurlijk had A niets te zoeken in de tuin van B en heeft hij ook nog eens aan zijn eigendom gezeten. Dus krijgt hij een boete; hij was zwaar in overtreding. Vergelijk je hoofd met je tuin Het boek leest heel gemakkelijk door de vele herkenbare simpele voorbeelden. Door een mooie vergelijking te trekken tussen onze hoofden en tuintjes, krijg je makkelijk inzicht in hoe jij in de tuintjes (lees: gedachten, gevoelens, gedrag) van anderen kunt lopen wroeten. En daar hoor jij vaak helemaal niet thuis. Voor de lol staan er in het boek plaatjes van tuinen die weergeven hoe het werkt wanneer jij je met een ander bemoeit die daar niet op zit te wachten. Zo is er bijvoorbeeld een afbeelding van iemand die heerlijk in een stoel ligt te luieren met een boek en opeens opmerkt dat er iemand in zijn tuintje bezig is nieuwe plantjes neer te zetten. Eén van de belangrijkste dingen die de schrijfster aanhaalt is dat dit boek geen pleidooi is voor totaal egoïsme en botheid. Uiteraard houd je rekening met anderen, maar zolang je geen wet overtreedt of in andersmans tuintje loopt te wroeten, mag je lekker doen wat je zelf wilt. En, ook heel belangrijk; als je je met de tuin van een ander bemoeit, vraag dan eerst of dat wel gewenst is. Want die boom was misschien wel zo hoog omdat ze niet wilde dat de buren zomaar haar slaapkamer in konden kijken, of lust je vader helemaal geen boontjes, of eet hij veel liever bij vrienden, terwijl jij ze week in week uit voor hem kookt omdat je het zo zielig vindt dat hij zelf niet kan koken en vindt dat hij toch gezond moet eten. Wiens tuin is het eigenlijk? Hoe zou jij het vinden wanneer je buurvrouw ongevraagd je heg gaat snoeien of alle bloemen uit je tuin trekt omdat ze veel te hoog groeien. Juist, hierbij komt dat beeld op van de rijdende rechter. Dat zou je er dus van vinden. Dus bemoei je vooral lekker met je eigen tuintje en zorg dat daar alles op orde is, voordat je je met het tuintje van de ander gaat bemoeien. Jij hebt de verantwoordelijkheid voor jouw eigen tuintje, dus anderen de schuld geven van jouw boze gedachten of gedrag, daar kom je niet meer mee weg. Ik vind het heerlijk om te bedenken ‘wiens tuintje is dit eigenlijk?’. ‘Aaah, niet die van mij. Dan hoef ik me daar ook niet mee te bemoeien’. Want die neiging heb ik nogal eens. En natuurlijk begeef je je tijdens de opvoeding nogal eens in het tuintje van je kind. Tenslotte willen we hen onze waarden, normen en regels meegeven. En dan nog is het goed je af te vragen waar je je wel en waar je je niet mee bemoeit. Want, als je zoon zich in de tuin van zijn zus begeeft, mag ze daar heus zelf wat van vinden. En het is ook fijn als ze dat zelf leert, zonder dat ze altijd op jou terug valt. En juist ook in de opvoeding geldt uiteraard: zorg dat je eigen tuintje op orde is, voordat je je met dat van kind gaat bemoeien. Ze doen tenslotte wat wij doen en een ouder die zijn hoofd op orde heeft, kan zijn kind goed begeleiden. De regels voor ieders tuintje Graag deel ik de overzichtelijke regels uit het boek even met je: Regel 1: Iedereen heeft zeggenschap over en is verantwoordelijk voor zijn eigen tuintje. Dat houdt in dat je het mag inrichten zoals jij dat wilt. Regel 2: Iedereen is verantwoordelijk voor het onderhoud van zijn eigen tuintje. Dat betekent dat je niemand anders dan jezelf verantwoordelijk kunt houden voor hoe jouw tuin eruit ziet. Regel 3: niemand heeft zeggenschap over en/of draagt verantwoordelijkheid voor andersmans tuintje. Dat wil zeggen dat jij geen zeggenschap hebt over en/of verantwoordelijkheid draagt voor hoe de tuin van de buurman eruitziet. Regel 4: Iedereen bepaalt zelf waar de grenzen van zijn of haar tuin liggen en hoe hoog die grenzen zijn. Alleen op jouw uitnodiging heeft een ander het recht om die grens te passeren. Stapt een ander ongevraagd over jouw grens heen, dan heb je het recht om deze persoon de toegang tot jouw tuin te ontzeggen. Regel 4.1: je hebt het recht om met behulp van grenzen aan te geven voor welk deel van het grondgebied van de ander je verantwoordelijkheid wilt dragen. Wanneer iemand je vraagt om buiten de grenzen te tuinieren, heb je het recht om dat te weigeren. Regel 4.2: Je bent verplicht om andersmans grenzen te respecteren, zelfs als je het niet eens bent met de plek waar deze persoon ze geplaatst heeft. Alleen met toestemming van de ander, mag je de grens passeren. Ik tuinier nog even lekker verder. Wel in mijn eigen tuin, want daar kan nog wel wat gewied en gesnoeid worden. Tuinieren in je hoofd – Diana de Raaf  ‘Mijn kind gedraagt zich ontzettend vervelend’
Is dat waar? Ja, dat is waar. Tenminste, nu is het waar. Ik word helemaal gek van haar. Maar op andere momenten kan ze heel lief zijn. Is het dus echt absoluut waar? Nee, ze gedraagt zich lang niet altijd vervelend. Wie ben jij als je denkt ‘mijn kind gedraagt zich ontzettend vervelend’ Dan ben ik een boze moeder, die weinig liefde voelt en uitstraalt naar mijn kind. O. Ik ben dan iemand waar je vervelend tegen gáát doen, omdat ze zelf boos en bazig doet. En wie zou je zijn zonder de gedachte ‘mijn kind gedraagt zich ontzettend vervelend’ Ik zou een moeder zijn die met liefde naar haar kind kijkt, ziet wat er aan de hand is en rustig kan reageren op wat mijn kind op dat moment nodig heeft. BAM Vier simpele vragen die binnen komen, zo simpel en nuchter gesteld. Byron Katie Jaren geleden raadde een vriendin me het boek ‘Loving what is’ aan, van Byron Katie. De vier simpele vragen die Katie heeft opgesteld om onze gedachten te toetsen aan de realiteit zijn heerlijk nuchter. Het helpt je je te realiseren dat wat je denkt over het algemeen een bedenksel van je eigen hoofd is, en niets te maken heeft met de waarheid op dat moment. Een paar weken geleden zat ik in een bomvolle zaal met allemaal vrouwen en een handjevol mannen voor ‘een avond met Byron Katie’. Ook al is het zo lang geleden dat ik haar boek las, deze vrouw fascineert me. Misschien is het ook wel haar lieve oma-achtige verschijning die daar aan meewerkt. Op het podium bleek het een sterke vrouw die haar mannetje staat en mensen van repliek dient met rake bewoordingen en daar dan zo’n lieve glimlach achteraan gooit, dat meerdere mensen er zo stil van werden dat ze maar weer gingen zitten toen ze zich realiseerden wie ze tegenover zich hadden. Vier vragen De vragen van Katie zijn te gebruiken in zoveel aspecten van je leven en juist ook met de mensen die je na staan, zoals je kinderen. Omdat dat meestal de situaties zijn waar je een blinde vlek hebt, door alle emoties die daarbij komen kijken. Dan is het slim om eens te gaan zitten met haar vier vragen en het voor jezelf uit te schrijven. Simpelweg het op papier zetten helpt je al het anders te zien. Als je dan ook nog aan de slag gaat met wat zij ‘de omkeringen’ noemt, zul je merken dat je soms zelfs een beetje moet grinniken om wat je zelf beweert.
Slechts vier vragen die je jezelf kunt stellen over een situatie met een ander waar je tegenaan loopt. Het zijn vragen die je helpen om je negatieve gedachten over anderen te relativeren en in een ander daglicht te zetten. Als je ze voor jezelf hebt beantwoord, is het de bedoeling dat je je eigen gedachten ook nog omdraait. Dus als jij vindt dat je kind vervelend is, dan keer je het drie keer om:
En zorg voor voorbeelden waarvan je weet dat ze waar zijn om deze drie omkeringen te ondersteunen. Ja, ik kan heel vervelend zijn als… Als ik zo doe dan is dat inderdaad heel vervelend voor haar… Mijn kind is juist heel zorgzaam voor andere kinderen.. etc. Hoe je hoofd werkt De gedachte die je hebt over jouw kind dat vervelend doet, is wat je boos maakt. Want vaak brengt die gedachte je ook terug naar een vorige keer dat ze ook zo naar deed of dat ze met dingen ging gooien bijvoorbeeld. Dat zorgt er voor dat er al gevoelens van boosheid aan zijn gekoppeld, die de hele boel versterken. En hoe realistisch de gedachte is die je hebt, daar kom je achter door met de vragen van Katie aan het werk te gaan. Het zet je weer even met je benen op de grond en laat je kijken naar wat er ‘echt’ is en naar wat je hoofd er van heeft gemaakt. En mijn gedachte aan die nuchtere, lieve dame op het podium die vooral ook zegt dat ik m'n gedachten niet al te serieus moet nemen, helpt daarbij.  Kinderen houden van verhalen
Kate rent rond in het pandapak dat ze in de verkleedkoffer heeft gevonden. Ze gaat helemaal op in het verhaal van de panda en de vlinder dat ik gisteravond heb voorgelezen en dat ze nu zelf naspeelt. Wanneer ik m’n kinderen voorlees zie ik ze vaak helemaal opgaan in het boek en de uitdrukkingen op hun gezicht spreken boekdelen. Ze leven mee met de hoofdpersonen of zijn de hoofdpersonen (ik ben de prinses, ik de koning!). Ik merk dat het verhaal in hun hoofd zit en hen bezig houdt, wanneer ze zo nu en dan zomaar een zin uit het boek citeren, een stukje naspelen of er een vraag over stellen. Helende verhalen zijn een cadeautje De juiste ingrediënten, gemixt met liefde en aandacht voor je kind kunnen een prachtig verhaal vormen, waarin boodschappen zijn verwerkt waar ze de rest van hun leven wat aan hebben. Door simpelweg voor te lezen geef je je kind een cadeautje mee voor de rest van zijn leven. Paul Liekens heeft het begrip ‘helende verhalen’ geïntroduceerd. In zijn boek met dezelfde naam vind je voorbeelden van dit soort verhalen. Het zijn verhalen met een onderliggende boodschap, speciaal geschreven voor een specifiek kind dat tegen iets aanloopt of ergens last van heeft. Denk aan onzekerheid, wakker schrikken of niet in slaap durven vallen of allergieën bijvoorbeeld. Hoe werkt het? Paul Liekens legt in de introductie van zijn boek uit dat het besturingsmechanisme van onze biologische processen in ons onderbewustzijn zit. Schrik je bijvoorbeeld van een hond, dan wordt er adrenaline aangemaakt. Wanneer dat echter uit verband wordt getrokken en er iedere keer adrenaline wordt aangemaakt als je alleen al een hond ziet, dan is er een vergissing in het besturingssysteem ontstaan. Dit kun je bij volwassenen rechtzetten door een beroep te doen op logisch denken. Bij kinderen tot tien jaar kan dat nog niet. Juist omdat zij zich sterk identificeren met hun omgeving en zo’n groot inlevingsvermogen hebben, werken helende verhalen goed om dit soort vergissingen recht te zetten, zegt Liekens. Je kunt in het verhaal tv-figuren die hij leuk vindt of namen van vriendjes, dieren waar hij van houdt, terug laten komen. Het zorgt voor een herkenbare fictieve wereld waarin het kind zich thuis en veilig voelt. Inmiddels hebben de verhalen hun kracht bewezen. Paul Liekens heeft in zijn boek veel voorbeeldverhalen opgenomen en daarbij ook de telefoonnummers van de ouders vermeld. Zodat je, als je twijfelt, hen kunt bellen. Eczeem Toen Ian drieënhalf was heb ik voor hem een helend verhaal geschreven. Hij had last van eczeem en na het voorlezen van de verhalen die ik voor hem had geschreven, was hij er binnen twee weken vanaf en het is nooit meer terug gekomen. Blijkbaar had zijn lichaam besloten dat die eczeem nodig was voor een bepaalde reden. En zijn lichaam kan dus net zo goed besluiten dat die eczeem niet langer nodig is. Daarbij heeft het dan wel een klein duwtje in de goeie richting nodig. Dat duwtje heb ik gegeven door dat verhaal voor te lezen, waardoor hij onbewust zijn lichaam de juiste signalen gaf en de eczeem stopte. Gedachten beïnvloeden hoe je je voelt Alles wat je aandacht geeft groeit. Blije gedachten en gevoelens en ook bange gedachten en gevoelens. Het brein is een machtig iets. Helende verhalen kunnen het brein helpen om zijn kracht te gebruiken om positief te veranderen. Om je kind meer inzicht te geven in hoe zijn gedachten zijn gevoelens kunnen beïnvloeden, kan ik het boekje ‘Gedachtekracht’ van harte aanbevelen. Je kunt het gratis downloaden via www.gedachte-kracht.nl. Zelf aan de slag Je kunt zelf een helend verhaal schrijven of dat laten doen. Volg mijn workshop of ga aan de slag met de tips die Liekens in zijn boek geeft. Het gaat er niet om dat je hoogstaande literatuur schrijft, het gaat er om dat het voor je kind een fijn verhaal is om naar te luisteren en dat er een onderliggende boodschap in zit die hij voor de rest van zijn leven met zich mee neemt en waarmee hij de angst, de allergie of de onzekerheid uit de weg ruimt. Geef je kind dit cadeautje voor de rest van zijn leven. Kijk voor meer informatie over de workshop onder evenementen op mijn Facebookpagina. Wil je dat ik een verhaal voor jouw kind schrijf? Mail me op linda@ldgcoaching.nl. Ik fladder er ondertussen even vandoor als vlinder, met de vleugels die ik net van Kate heb gekregen. De panda en de vlinder gaan op avontuur. |