Vorige week zei een vriendin tegen mij dat ze zo van dansen houdt. Dat ze helemaal op kan gaan in de muziek en dat haar lichaam dan vanzelf mee gaat doen. En hoe fijn het voelt als ze een danspartner heeft gevonden die op een natuurlijke manier meebeweegt en dan weer eens leidt en dan weer eens volgt. Communiceren lijkt in veel aspecten op dansen.
Als je elkaar vindt in een gesprek, dan gaat het vanzelf en voel je aan alles dat het klopt. Flow Als alles lekker en vlot loopt wanneer je met je kind in gesprek bent, kan het voelen als een flow. Een flow van liefde voor de band tussen jullie en voor wie het kind is. Dat je elkaar snapt, dat het aankomt wat je zegt en dat je elkaar de ruimte geeft om te vertellen en te luisteren. Het lijkt op dat soort momenten zo natuurlijk te gaan. Terwijl juist de momenten waarop de communicatie stokt, helemaal niet lekker voelen. En ook die lijken op een natuurlijke manier te ontstaan, al is het dan tegen je zin in. Hoe komt dat toch? Dat we het ene moment zo lekker in elkaars tempo en ritme mee kunnen gaan en dat we het volgende moment op elkaars tenen trappen en elkaar een andere richting op proberen te trekken of duwen? Ik wil niet! Vaak zijn dat de momenten waarop jij wilt dat je kind iets doet en je kind wil dat niet. Punt. Gewoon niet. En dan, dan zit er een kink in de kabel. Het stroomt niet meer, jullie dansen niet meer, jullie staan stokstijf stil, misschien zelfs met de rug naar elkaar. Hoe zorg je dan dat het weer gaat stromen? Dat er weer gedanst kan worden, zonder boze gezichten en geschreeuw? Je weet al van tevoren dat als je aan een arm gaat trekken en gaat schreeuwen dat er nu toch echt gedanst moet gaan worden, dat dat hoogstwaarschijnlijk eindigt in veel tranen en boosheid die wel even aan kan houden. Hoe boos word jij als je tegen je zin met iemand moet dansen? Eerst volgen, dan leiden Wanneer je meteen de leiding wilt nemen en de ander wilt dwingen te dansen, kost dat je een boel energie en gezellig wordt het er niet van. Wanneer je wilt dat de ander jou gaat volgen, zul je eerst zelf moeten volgen. Wanneer je meegaat met de ander, wanneer je zijn bewegingen, ritme en tempo integreert in wat je doet, ontstaat er verbinding. Vanuit daar kun je dan langzaam aan gaan leiden. Dat is een kunst. Een kunst die ons in heel veel situaties natuurlijk af gaat. We kunnen het dus heel goed, alleen is het de kunst om dat ook te doen wanneer er weerstand en boosheid in het spel is. Ontdek dat door vaker te volgen, je uiteindelijk een fijne, liefdevolle dans kunt maken van wat eerder een touwtrekwedstrijd leek. Zoek dus toenadering, op een manier die rustig en beheerst is. Of tel tot tien, om daarna vanuit geduld verder te kunnen gaan. Verander de muziek, voeg humor toe of juist meer pauzes in je stem. Verander het ritme waarop er gedanst moest worden, was er nou echt zoveel haast geboden bij die passen of kan het ook wat rustiger? Kijk waar je wat kunt toevoegen of laten om te zorgen dat er weer interesse ontstaat om met jou te gaan dansen. Vanuit respect, vanuit vrije wil en omdat jullie elkaar leuk vinden. Met geweld of geschreeuw heeft nog nooit iemand zich tot een dans laten verleiden.
0 Comments
|