Loslaten

Over loslaten gesproken
Sinds een jaar of twee, drie, heb ik leren loslaten. En dat is maar goed ook, want dat was het moment dat mijn man Dirk zichzelf benoemde tot Zwerfinator en de wereld begon op te ruimen. Dat doet hij vaak en in plaats van dat het verzamelde afval de afvalcontainer in gaat, wordt het uitgezocht en in kaart gebracht. Dat houdt in dat er regelmatig in mijn achtertuin zakken of dozen vol afval liggen die onze mooie tuin ontsieren.

Loslaten? Vasthouden!
Ik kon voorheen heel goed vasthouden. Aan dingen waarvan ik vond dat ze op een bepaalde manier, lees: MIJN manier MOESTEN. Dat was best een dingetje. Vooral voor mensen in mijn omgeving die zich vaak afvroegen of het ook anders kon. Dat kon, alleen niet in mijn wereld.

Loslaten werkt bevrijdend
Inmiddels ben ik er wel in geslaagd om de overtuiging dat dingen op mijn manier moesten, los te laten. Heel soms steekt het nog de kop op, zoals laatst toen ik lekker aan de wijn zat. Loslaten werkt heel bevrijdend en zorgt dat je ziet dat er ook andere manieren zijn om dingen te doen, dat je daarvoor open staat en dat je je vooral een stuk minder druk maakt. Want dat druk maken doe je natuurlijk helemaal zelf. En wanneer je dat door hebt en je realiseert hoe belangrijk het nou eigenlijk is in het grotere geheel, dan besef je vaak al dat je vanzelf gaat glimlachen omdat je merkt dat je wel heel sterk vast hield aan iets kleins. Het is jouw keuze, of je je irriteert, of je boos wordt en vooral ook of je boos blijft. Houd je de boosheid zelf in stand of besef je dat je je emoties aan het voeden bent en kun je het loslaten.

Medeleven
Voor wat betreft dat afval in de tuin krijg ik gelukkig veel medeleven, van vooral vrouwen die zich afvragen of ik het allemaal wel trek, zo’n berg afval in mijn tuin. Momenteel valt het heel erg mee. Vorig jaar, toen Dirk dagelijks op strooptocht ging en met bergen afval thuis kwam, werd dat ook allemaal bewaard omdat dat in het voorjaar op de Kaasmarkt tentoon zou worden gesteld. Op het moment dat het me echt te gek werd kreeg Dirk van de gemeente een container aangeboden waarin hij alles kon bewaren. De bewuste ambtenaar stelt nu vol trots dat hij de redder van ons huwelijk is. Zo ernstig was het nog net niet en hij heeft mij wel heel gelukkig gemaakt. Want toen ik door de bergen afval bijna de schutting niet meer kon zien, begon ik me af te vragen hoe leuk ik dit eigenlijk vond.

En laat ik voorop stellen dat ik trots ben op Dirk en dat ik hem steun in zijn ideaal om de wereld schoner en mooier te maken. Dan neem ik dat beetje afval op de koop toe. Een jaar of vier geleden had ik heel anders tegen die berg afval aangekeken of eigenlijk was er toen waarschijnlijk geen berg afval geweest, omdat ik het gewoon niet in mijn achtertuin had willen hebben.

Het grote loslaten
Om het ‘grote loslaten’ voor elkaar te krijgen ben ik aan de slag gegaan met mijn overtuigingen. Een diepgeworteld geloof dat bepaalde dingen moesten zoals ik vond dat het hoorde. En dat heeft heel wat in gang gezet. Het bracht mijn wereldje wel even aan het wankelen, wat geloof ik eigenlijk dat waar is en hoe komt dat? En zou ik het ook kunnen zien? Het veranderen van overtuigingen die je in de weg staan, in overtuigingen die je kunnen helpen, kan heel bevrijdend werken. Voor jou én voor je omgeving. Vraag maar aan Dirk. 

Wat geloof jij over jezelf of over je omgeving wat je beperkt in hoe jij in het leven staat? (Ik ben dom, ik kan dit niet, dit overkomt mij nou altijd, alleen ik kan goed voor de kinderen zorgen, ik kan nooit stoppen met roken).

Wanneer je daarvoor helpende overtuigingen in de plaats wilt, neem eens contact met me op om te zien welke mogelijkheden er zijn.