|
Die grote wereld de wereld kan soms groot en overweldigend zijn en jij nog zo klein dan weet je het even niet meer en dat doet zeer de tranen biggelen over je wangen ik wil je troosten en ze opvangen je strekt je armpjes naar je moeder uit van haar mag je niet huilen moet je sterk zijn en je niet verschuilen ook al is deze wereld nieuw en spannend een knuffel is er niet bij want, het is tijd dat jij een grote meid als je al bent, snel aan deze situatie went. je hoofdje hang je naar voren ik kan de snikjes horen groter groeien vraagt moed en vooral veel knuffels zorgen goed dat jij kunt groeien en je gesteund voelt ook al is het goed bedoeld opgroeien gaat al zo snel knuffel juist wel geef warmte en geborgenheid dan groei je in vertrouwen, in jouw tijd de wereld kan nou eenmaal groot en veel zijn terwijl jij met je vier jaar, nog zo klein 
0 Reacties
 Mijn keuze
De afgelopen tijd ben ik druk bezig geweest met de Keuze5daagse op Facebook, de opzet voor de training over keuzes en het e-book Jouw keuzes. Ik vind het fascinerend hoe ons onderbewuste ons stuurt in vrijwel alles wat we doen en vind het heel leuk om daarmee bezig te zijn. Verbinding maken met kinderen raakt me En ik heb me gerealiseerd dat ik het geven van de trainingen Makkelijk communiceren met je kind nóg leuker vind en dat ik me daar nog meer op wil richten. Ik wil graag aan ouders en opvoeders of mensen die werken met kinderen doorgeven hoe je makkelijk(er) en beter met kinderen communiceert. Wanneer kinderen zich meer gehoord en gezien voelen, ontstaat er meer verbinding in de relatie. Het raakt me wanneer er geen verbinding is tussen ouders en hun kind. Wanneer er voorbij wordt gegaan aan behoeften of gevoelens van kinderen. Soms door haast in het al zo drukke dagelijkse programma en soms ook doordat zoveel andere zaken om ons heen de aandacht afleiden. Écht contact en echte verbinding In dit drukke en digitale tijdperk worden écht contact en échte verbinding schaars als we niet uitkijken. We zijn met zoveel dingen tegelijk bezig en hebben zo’n druk programma, dat het soms lastig is om even stil te staan en echt aandacht te hebben voor elkaar. Terwijl iedereen gehoord en gezien wil worden, wijzelf én onze kinderen. De verbinding tussen ouders en hun kind en de hechting - de band - die daardoor ontstaat, is essentieel voor een evenwichtige persoonlijkheid op latere leeftijd. Echte verbinding komt tot stand wanneer je de tijd neemt om te luisteren, te kijken wat er speelt bij je kind en zijn gevoelens te erkennen. Jouw manier van communiceren Ook als ouder en opvoeder communiceer je natuurlijk op je eigen manier, vanuit jouw eigen wereldbeeld en vanuit wat jij belangrijk vindt. En dat geef je door aan je kind. Soms kan het goed zijn daarbij stil te staan en te bedenken wat jij belangrijk vindt om inderdaad aan je kinderen mee te geven. Trainingen Makkelijk communiceren met je kind In de drie trainingen die onderdeel uitmaken van de reeks “Makkelijk communiceren met je kind” wordt aandacht besteed aan de manier waarop jij zelf communiceert en hoe je kind daarop kan reageren, krijg je inzicht in de manieren waarop je kind de wereld waarneemt en hoe je daarop kunt inspelen en ga je aan de slag met taalgebruik en woorden. Door woorden anders in te zetten in je communicatie krijg je soms heel andere resultaten. Een goede keuze Mijn keuze is gemaakt. Aan de slag! Heb je contacten op scholen, in de kinderopvang of met andere professionals die met kinderen werken, ik hoor het graag, zodat ik ze kan benaderen voor een training. En als je zelf geïnteresseerd bent in een training, neem vooral contact op, ik vertel je er graag meer over.  ‘Het zet me aan het denken’
Regelmatig hoor ik van mensen die me volgen op Facebook of mijn blogs lezen, dat ze aan het denken worden gezet. En dat komt goed uit, want dat is precies wat ik wil: je aan het denken zetten. Bewustwording is stap 1 Als je gaat nadenken over wat je doet, sta je er bij stil en kun je er bewust naar kijken. Op het moment dat je denkt ‘hé, nou doe ik het weer, en ik had me nog zo voorgenomen om dat niet meer te doen’, dan ben je op de goede weg. Dan klikt het namelijk in je hoofd: ‘hé, dit had ik me voorgenomen anders te doen. Ik zou juist rustig blijven als m’n kinderen schreeuwen en ik hun vraag om wat rustiger te doen’. En ook al merk je nog twintig keer dat je tóch weer staat te schreeuwen en denk je iedere keer ‘hé, dat was weer hetzelfde, nou doe ik het weer’ dan ben je je er tenminste wel bewust van. En dan kun je jezelf langzaamaan ander gedrag gaan aanleren. Hoe werkt dat dan? We leren onszelf dingen aan door een proces van ‘al doende leert men’ en wanneer we vaak genoeg hebben geoefend, maken we ons dingen eigen en kunnen we ze uiteindelijk uitvoeren zonder er al te veel bij na te denken. Zoals bijvoorbeeld fietsen of autorijden. Bedenk maar eens hoe je druk en bewust bezig was met alle verschillende handelingen die komen kijken bij autorijden, toen je net leerde rijden. En hoe je nu, nadat je al een tijd je rijbewijs hebt, zonder al te veel na te denken weg rijdt. Op de automatische piloot Misschien herken je dit wel: je hebt net een aanvaring gehad met iemand en je hebt het gevoel in een soort déjà vu te zijn beland. Dit heb je al een keer eerder meegemaakt. Ook toen voelde je vooral boosheid en onmacht. Hoe komt het toch dat dit je vaker gebeurt wanneer je met soortgelijke mensen in een discussie belandt? We doen veel dingen op de automatische piloot. Iemand gebruikt een bepaald woord of intonatie in zijn stem wat jou triggert en voor je het weet zit je middenin gedrag wat je eigenlijk liever niet zou vertonen. En als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg: hetzelfde gedrag met dezelfde reactie die misschien iedere keer wel escaleert. Ander gedrag geeft een andere uitkomst Als je je bewust bent van je gedrag en hoe jij reageert in die specifieke situaties en je wilt graag een andere uitkomst, maak dan de keuze om het anders aan te pakken. Want dan krijg je ook andere resultaten. Ondanks dat het ingesleten patronen zijn en gedrag dat je jezelf hebt aangeleerd, kun je het veranderen. Het vraagt wat oefening en vooral bewustwording en dan kún je ook anders reageren. Heb je meer zelfvertrouwen nodig om je in zo'n situatie staande te houden? Of zou het juist helpen als je je wat bescheidener opstelt en kunt kijken naar wat er écht speelt en kunt luisteren 'voorbij de woorden'? Wat het ook is, het is ander gedrag dan wat je normaal vertoont. Begin met denken Wat fijn dat m’n artikelen of filmpjes je aan het denken zetten. Daar begint het tenslotte mee. Zet jezelf aan het denken en laat dan de bewustwording doorsijpelen, waarna je voor jezelf kunt bedenken wat voor jou de volgende stap is, áls je dingen anders wilt aanpakken. Vind je het fijn om, nu je aan het denken bent gezet, eens te zien wat voor mogelijkheden er voor jou zijn om dingen anders aan te pakken? Neem contact met me op! Digitalisering alom We zijn gedigitaliseerd. En worden dat ook steeds meer. Tot en met die chip in je arm die automatisch je voordeur opent als je aan komt lopen en de koelkast die automatisch aan het boodschappenlijstje op je telefoon doorgeeft als er iets op is. Digitale ouderen Ik kijk met bewondering naar ouderen die online zijn, met hun kleinkinderen skypen en zelf hun bankzaken online regelen. Wat een ontwikkelingen heb je dan allemaal meegemaakt, in de afgelopen 70, 80 jaar. En wat leef je dan nu in een andere wereld. Je hebt letterlijk de wereld in je hand als je een smart phone vast hebt. Ontwikkelingen De overgang van de vaste naar de mobiele telefoon, daar heb ik zelf al met verwondering naar gekeken weet ik nog. Ik heb ook stug nog een tijdje volgehouden dat ik zo’n ding niet nodig had, ‘want ik was toch goed bereikbaar via de vaste lijn’, wat toen al heel iets anders was dan de telefoon met draaischijf die we van vroeger kennen. En die je nog vaak op kinderafbeeldingen tegen komt. Die tekeningen ontwikkelen zich een stuk minder snel dan onze digitale werkelijkheid. Ik hield dat vol, tot ik het idee kreeg dat ik toch wel dingen misliep en ook uiteindelijk overstag ging. En dan was het nog een telefoon waar je alleen mee kon bellen, terwijl we nu gewend zijn om vooral ook onze mail en bankzaken te regelen via de telefoon, er onze foto’s en video’s mee te maken en via de app van school mee te kijken hoe ons kind het doet. Digitaal communiceren Onze manier van communiceren is door de digitalisering natuurlijk ook veranderd en dat is soms best heel makkelijk; even een appje versturen. En dat appje bestaat dan alleen uit woorden, waarbij de omlijsting ontbreekt. Er wordt geen gezichtsuitdrukking, intonatie of oogopslag meegestuurd die de boodschap kunnen nuanceren of verzachten. Al doen we hier en daar een poging met een emoticon. We lijken het echte contact steeds minder nodig te vinden. We roepen allemaal gerust wel dat het zo goed is om elkaar ‘in het echt’ te spreken en toch is het appen, mailen, chatten, bellen er in geslopen en lijken we het allemaal stilzwijgend ok te vinden dat we steeds vaker tijdens een etentje onze mobieltjes op tafel hebben liggen en nog antwoorden ook, als er een ‘piepje’ klinkt. Conditionering door piepjes We zijn allemaal heel makkelijk te conditioneren en die piepjes uit onze telefoons werken daar heel goed op in. Je voelt je gehoord en gezien, op het moment dat je een bericht ontvangt. Iemand heeft de moeite genomen om jou een berichtje te sturen. En hoe zit het dan met de mensen in jouw omgeving? Die willen zich net zo hard gehoord en gezien voelen. Die hebben ook behoefte aan contact met jou, écht contact. Geen berichtje via de app terwijl je op zolder zit, zodat je weet dat het eten op tafel staat, geen gesprek terwijl de ander in zijn telefoon kijkt en zegt ‘praat maar door hoor, ik hoor je heus wel’. Nee, écht contact, echte verbinding. Met je partner, je kinderen en de rest van de mensen om je heen. Echt contact Vanachter je telefoon communiceren is net als tegen beter weten in iets roepen vanuit de keuken naar je kinderen die in de kamer druk aan het spelen zijn:
Je gezien en gehoord voelen We zijn allemaal op zoek naar verbinding. We vinden het fijn als we verbonden zijn met de mensen om ons heen en als we ons ook verbonden vóelen. Dat je letterlijk de aandacht hebt van degene waar je mee in gesprek bent, zonder dat diegene wordt afgeleid door piepjes of een schermpje. Durf jij? Ga jij de uitdaging aan? Zet gewoon een uur per dag je telefoon helemaal op stil en leg hem weg. Focus je op de mensen om je heen en geef ze echte aandacht, voel de verbinding! Die koelkast ontfermt zich wel over het boodschappenlijstje en de digitale wereld redt het wel een paar uur zonder jou. Van digitale verbinding naar échte verbinding. Trainingen volgend jaar Wil jij makkelijk écht verbinding maken met je lief, je kinderen, je omgeving? Kom dan volgend jaar naar een training. Je krijgt inzicht in je eigen communicatie én die van anderen en daarnaast leer je hoe makkelijk en vooral hoe fijn het kan zijn om écht gehoord en gezien te worden. Meer informatie vind je hier.   Eind dit jaar word ik 40. Prachtig vind ik dat, het voelt toch een beetje als een mijlpaal. Natuurlijk vier je ieder jaar en toch voelt zo'n rond getal dan nét nog even feestwaardiger. Leeftijd zegt me niet zo veel, ik vind het sowieso lastig om leeftijden te schatten en 'je bent zo oud als je je voelt' spreekt me meer aan.
Een cijfer Want, wat zegt zo'n getalletje nou helemaal? Het geeft aan hoeveel jaar je hier op aarde rond loopt en dat is het wel zo'n beetje. Er hangt niet automatisch mensenkennis, intelligentie of wijsheid aan vast. De wijsheid groeit bij iedereen hopelijk wel met de jaren en toch is er geen zekerheid dat een ouder iemand nou persé zoveel meer weet dan een jonger iemand. Anyway, genieten doe je hopelijk sowieso, hoe oud je ook bent. Drie dames van ver in de zeventig die ik tegen kwam in de bus en lol hadden en giebelden alsof ze nog geen twintig waren, prachtig vind ik dat. Of het groepje vrouwen 'op leeftijd' laatst bij het Jordaanfestival. Ze waren groepsselfies aan het maken, superleuk. Die waren hip! Toen we hen daarop aanspraken, bleek dat ze vooral mij en m'n vriendin op de foto hadden gezet. Het omdraaien van de camera wilde niet echt lukken. Ik heb een paar mooie foto's voor ze gemaakt. En lachen en dansen dat ze deden en een lol dat ze hadden. Je bent zo oud als je je voelt. Dat getal zegt niets, m'n leeftijd is een soort sticker, iets wat we gebruiken om een beter beeld te krijgen van wie je voor je hebt. En hoe vaak blijkt diegene toch heel anders dan dat jij in eerste instantie had gedacht na aanleiding van die sticker. Doen alsof Een vriendin van rond de veertig zei laatst tegen me dat het soms vreemd voelt dat ze de veertig is gepasseerd. 'Het lijkt wel alsof m'n man en ik een beetje meespelen in de wereld van de volwassenen terwijl we stiekem nog lekker kind zijn'. En zij sprak precies uit wat ik inderdaad ook soms voel. We 'doen' volwassen en zijn we het ook? En wat doet het er eigenlijk toe? Ik hoor soms vrouwen over hun mannen opmerken dat hij ook 'nog een kind is'. Alsof dat erg is! Hoe fijn is het om lekker jong te blijven in je doen en laten en te genieten van wat er langs komt? Het kinderlijke enthousiasme of lekker eens gek doen en doen wat er in je opkomt. Heerlijk om dat kinderlijke te behouden en gewoon lekker eens spontaan te dansen, een radslag te maken (oei die spierpijn de volgende dag haha) of te genieten van het moment. Je bent zo jong als je je voelt, fuck dat spiegelbeeld En toch vraag ik het wel vaak: hoe oud ben jij? Vooral om mensen beter te kunnen plaatsen. En dan vergeet ik het weer, dus zo weinig doet het er blijkbaar toe. Geniet met iedere dag en never grow up, heerlijk toch? Een vrouw die met mijn e-book aan de slag was gegaan, merkte op dat ze het fijn vond dat de oefeningen haar inzicht gaven in de beslissingen die ze gedurende een dag neemt. En dat het stilstaan bij die beslissingen er vooral ook voor zorgde dat ze besefte wat ze vooral niet had gedaan. Dingen die wel door haar hoofd speelden en waarvan ze wist dat ze nog gedaan moesten worden, terwijl ze ze uit de weg ging: die man die ze toch echt nog moest terugbellen bijvoorbeeld. Besef dat je dingen uitstelt Ze besefte, dat als ze hem niet zou bellen, ze de volgende ochtend met een knagend gevoel wakker zou worden. Dat wilde ze niet en ze koos er voor om hem tóch te bellen en het niet langer uit te stellen. Dat zorgde voor opluchting en een voldaan gevoel. Deze realisatie heeft mij aan het denken gezet. Welke dingen spelen er door mijn hoofd, waarvan ik weet dat ik ze wil doen, terwijl het er niet van komt? Wat stel ik uit. Ik stop m'n kop in het zand of doe net of het er niet is, terwijl ik donders goed weet dat ik er toch echt een keer aan moet geloven. Want dat is het natuurlijk. ‘Terwijl het er niet van komt’ staat hierboven. Dat heeft er niets mee te maken: ik stel het zélf uit. IK ben degene die de keuze maakt of ik het doe of niet. Wat maak jij jezelf wijs om iets niet te doen? Voldaan gevoel Juist wanneer je datgene wél doet wat je normaal zou uitstellen, zul je merken dat het oplucht en dat je achteraf blij bent dat je het gedaan hebt. Meestal maak je het namelijk groter in je hoofd dan het in werkelijkheid is. Denk eens terug, dan kom je gegarandeerd een paar van dat soort momenten tegen. Dat gesprek waar je zo tegenop zeg, wat vervolgens juist heel fijn bleek omdat iedereen zijn twijfels kon bespreken en er een band ontstond. De realisatie en opluchting van toen kan je helpen om nu ook die stap te zetten. Bovendien weet je dat, des te langer je het uitstelt, des te groter ‘het’ wordt. Zet de stap Doe vandaag wat er al een tijdje door je hoofd speelt. Zet die stap en merk dat hij een stuk minder groot was dan je van tevoren dacht. En voel eens hoe vrij en opgelucht dat voelt. Was dat het nou? Wil je hier mee aan de slag, vraag het e-book aan via mijn website: http://ldgcoaching.weebly.com/ebook.html óf doe mee met de gratis Facebook 5daagse: http://ldgcoaching.weebly.com/keuze-5daagse-facebook.html   ‘Nu ik de stap eenmaal heb gezet, blijkt het een stuk minder spannend te zijn dan ik van tevoren dacht’. Drempels die van tevoren heel hoog kunnen lijken, blijken achteraf vaak een stuk minder hoog te zijn. Hoe komt dat toch?
Ons voorstellingsvermogen We zijn er allemaal heel goed in om in ons hoofd voorstellingen te maken van hoe wij denken dat dingen gaan lopen. En zodra daar onzekerheid, twijfel of angst bij komen, wordt die voorstelling daar vaak heel mooi door ingekleurd. Alles lijkt net even groter, enger, verder weg, onzekerder dan we van tevoren al dachten. En tja, ga je dan de stap nog zetten? Opluchting achteraf Van de week vertelde een vriendin me dat ze eindelijk een stap had gezet waar ze al een hele tijd als een berg tegenop zag. En inderdaad, die berg bleek veel makkelijker te beklimmen dan ze van tevoren had bedacht. Ze was ontzettend opgelucht dat ze de stap had gezet en keek nu bijna grinnikend terug op de angst die ze van tevoren had gehad. Want, hoe gegrond was die eigenlijk? Bestonden er daadwerkelijk zoveel slechtdenkende mensen die haar haar geluk niet gunnen of bleek dat voornamelijk in haar hoofd te bestaan? Gelukkig was het het laatste en had zij door dat ze dat zelf kan beïnvloeden. Jaren eerder.. ‘Ik had dit jaren eerder moeten doen!’ Waarschijnlijk heb je dit zelf ook wel eens geroepen en zeker heb je het wel eens van iemand in je omgeving gehoord. Van de week vertelde een vriendin hoe blij ze was met de beslissing om haar baan op te zeggen en voor zichzelf te beginnen. Ze heeft na lang twijfelen ongeveer een jaar geleden haar baan opgezegd om haar eigen bedrijf te starten. Dat bedrijf is zo succesvol dat ze zelfs opdrachten weigert omdat haar agenda zo vol zit. Neem jij de stap? Ook voor haar was het de juiste keuze om tegen haar angsten, onzekerheid en twijfel in, de stap te zetten. Natuurlijk zet je die stap als je er aan toe bent, waardoor vaak het gevoel ontstaat van ‘had ik maar jaren eerder..’ en tegelijkertijd weet je, dat je er toen gewoon nog niet aan toe was. Het was nog niet het juiste moment. Als dat wel zo is, dan weet je het. Dan neem je de stap, omdat je weet dat dat voor jou het juiste moment is. En ook al galmt er na een tijdje ergens in je achterhoofd ‘dit had ik jaren eerder moeten doen’, je hebt het wél mooi gedaan en die drempel, hoe hoog was die nou eigenlijk? Frisse lucht Het koele water voelt lekker aan m'n blote voeten. Ik heb m'n schoenen naast me neergezet en haal eens lekker diep adem. Met het zonnetje er bij even genieten van dit uitzicht. Frisse lucht en beweging zorgen bij mij voor frisse ideeën weet ik inmiddels. Gelukkig is dat knagende schuldgevoel op de achtergrond verleden tijd. Stromende energie Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. En zo is het precies. Als je achter die computer blijft zitten terwijl je al een uur weet dat er weinig energie in je lijf zit en dat er ook niets gaat stromen, wat doe je daar dan nog? Sta op, ga de wijde wereld in. Pak de fiets, ga wandelen, hardlopen of pak een bus ergens naar toe. Ga ergens heen, zet jezelf in beweging en je zult versteld staan van hoe snel de creativiteit gaat stromen, hoeveel nieuwe ideeën opborrelen en vooral ook hoe blij je er van wordt. Het oude, ingesleten idee van achter je computer zitten en acht uur per dag werken wordt door steeds meer onderzoeken naar het verleden verwezen. We zijn veel productiever als we kortere dagen maken, dat sowieso. En vooral ook wanneer we eens wat anders gaan doen dan wachten op inspiratie terwijl we naar een beeldscherm staren. Door het flexwerken is het voor velen al norma(a)l(er) geworden om op veel verschillende plekken te werken en dat ook op andere tijdstippen te doen dan we voorheen gewend waren om op kantoor te zitten. Ik ben vandaag een stuk gaan wandelen. Deels omdat mijn hoofd overvol zat en er echt even niets meer bij kon. Er was een frisse wind nodig om even wat orde aan te brengen en ruimte te scheppen in die chaos. Deels omdat ik ook veel beter functioneer wanneer ik frisse lucht inadem en dan als bonus ook nog eens groen om me heen heb. Ik krijg het ene idee na het andere en kom met frisse zin en een geordend hoofd thuis om vervolgens met nieuwe energie aan het werk te gaan. Knagend schuldgevoel Voorheen was er een knagend schuldgevoel ergens in mijn achterhoofd. Ik hoor toch aan het werk te zijn? Ik hoor nu toch teksten te schrijven en een planning te maken? Dat schuldgevoel is weg, want inmiddels weet ik dat ik juist dát aan het doen ben. De teksten vormen zich terwijl ik daar wandel, de meest leuke nieuwe onderwerpen waar ik in mijn trainingen iets mee kan, komen naar boven geborreld en laten dat nare schuldgevoel helemaal verdwijnen. En het mooie is dat ik meestal na tien minuten dat ik op pad ben al merk dat er nieuwe ideeën ontstaan, daar heb ik wat aan! Buiten de kaders in plaats van binnen de lijntjes kleuren gaat bijna vanzelf als ik zo met mijn hoofd in het groen loop, mijn voetjes in het water poedel of even uitrust in het hoge gras. Het tijdperk waar we in leven biedt nieuwe mogelijkheden. Mijn gevoel wist het al een tijdje, mijn hoofd heeft er iets langer over gedaan om daar bij aan te sluiten en de oude vertrouwde ‘zoals het hoorts’ los te laten. Nu het zover is merk ik de toegevoegde waarde en ben ik blij dat ik snap hoe het werkt: de paden op, de lanen in en waar het kan lekker de voetjes in het water.  Stralen
Terwijl ik begin te vertellen, voel ik weer die glimlach op mijn gezicht verschijnen en ik voel m’n gezicht oplichten. Telkens weer krijg ik de reactie ‘je straalt helemaal!’. En zo is het, ik straal van binnen en buiten wanneer ik begin te vertellen dat ik mijn baan heb opgezegd. Ik heb het gedaan: de beslissing is genomen, de keuze is gemaakt. Ik ga volle kracht vooruit met mijn eigen bedrijf. In het kader van het maken van keuzes, is dit er wel eentje, mét alle onzekerheden die bij zo’n stap horen. Doen waar je passie voor voelt Over het algemeen beslis je niet van de ene op de andere dag dat je ontslag wilt nemen. Ik tenminste niet. Gaandeweg ging ik minder werken, meer tijd aan mijn eigen bedrijf besteden: trainingen ontwikkelen en geven, mensen coachen. Om er vervolgens achter te komen dat dat is waar mijn passie ligt, dát is wat ik wil doen. Ik heb voor ogen waar ik naar toe wil: duizenden vrouwen bewust maken van de keuzes die ze maken en of dat ook de keuzes zijn waar ze blij van worden. En daar kom ik alleen als ik er meer tijd aan kan besteden en er vol voor kan gaan. Dan is er uiteindelijk één keuze die ik kan maken: mijn baan opzeggen en me voor 100% richten op dat waar ik in geloof, waar ik helemaal achter sta en waar ik blij van word: coachen en trainen. Verantwoordelijkheden In het verleden zette ik makkelijk dit soort stappen. Ik heb een aantal keer mijn baan opgezegd om in het buitenland te gaan studeren of tijdelijk te wonen. Op naar een nieuw avontuur! Zo voelde dat toen. Deze keer voelde het duidelijk anders, er was meer voor nodig om deze beslissing te kunnen nemen. Dat heeft natuurlijk te maken met onze twee kindjes en de basis die we hen willen bieden. En ook met ouder worden, dat frivole ‘doei, tot over een tijdje en ik zie wel waar ik terecht kom’ is toch anders als je twintig bent. Dat interne stemmetje Het kan soms even duren voor je luistert naar dat interne stemmetje, gewoon omdat je er nog niet aan toe bent. En achteraf besef je dan dat hij wel al een tijdje tegen je aan het praten was. Misschien is er al een tijdje ook in jouw hoofd een stemmetje dat aangeeft dat het tijd is voor een stap. Hoe groot of hoe klein ook. Toch echt een keer nee zeggen bijvoorbeeld, (of juist ja) of naar je baas stappen om die ene dag thuis werken te regelen. Wat wil jij? En luister je naar dat stemmetje? Op naar meer grote keuzes Ik besef me terdege dat het een luxe is dat ik nu deze stap kan zetten. Het voelt als een kadootje en ik ga alles eruit halen wat er in zit, ik ga er vol voor en deze keuze is het begin van iets heel moois en groots, ik voel het! Op naar meer grote keuzes. Over loslaten gesproken
Sinds een jaar of twee, drie, heb ik leren loslaten. En dat is maar goed ook, want dat was het moment dat mijn man Dirk zichzelf benoemde tot Zwerfinator en de wereld begon op te ruimen. Dat doet hij vaak en in plaats van dat het verzamelde afval de afvalcontainer in gaat, wordt het uitgezocht en in kaart gebracht. Dat houdt in dat er regelmatig in mijn achtertuin zakken of dozen vol afval liggen die onze mooie tuin ontsieren. Loslaten? Vasthouden! Ik kon voorheen heel goed vasthouden. Aan dingen waarvan ik vond dat ze op een bepaalde manier, lees: MIJN manier MOESTEN. Dat was best een dingetje. Vooral voor mensen in mijn omgeving die zich vaak afvroegen of het ook anders kon. Dat kon, alleen niet in mijn wereld. Loslaten werkt bevrijdend Inmiddels ben ik er wel in geslaagd om de overtuiging dat dingen op mijn manier moesten, los te laten. Heel soms steekt het nog de kop op, zoals laatst toen ik lekker aan de wijn zat. Loslaten werkt heel bevrijdend en zorgt dat je ziet dat er ook andere manieren zijn om dingen te doen, dat je daarvoor open staat en dat je je vooral een stuk minder druk maakt. Want dat druk maken doe je natuurlijk helemaal zelf. En wanneer je dat door hebt en je realiseert hoe belangrijk het nou eigenlijk is in het grotere geheel, dan besef je vaak al dat je vanzelf gaat glimlachen omdat je merkt dat je wel heel sterk vast hield aan iets kleins. Het is jouw keuze, of je je irriteert, of je boos wordt en vooral ook of je boos blijft. Houd je de boosheid zelf in stand of besef je dat je je emoties aan het voeden bent en kun je het loslaten. Medeleven Voor wat betreft dat afval in de tuin krijg ik gelukkig veel medeleven, van vooral vrouwen die zich afvragen of ik het allemaal wel trek, zo’n berg afval in mijn tuin. Momenteel valt het heel erg mee. Vorig jaar, toen Dirk dagelijks op strooptocht ging en met bergen afval thuis kwam, werd dat ook allemaal bewaard omdat dat in het voorjaar op de Kaasmarkt tentoon zou worden gesteld. Op het moment dat het me echt te gek werd kreeg Dirk van de gemeente een container aangeboden waarin hij alles kon bewaren. De bewuste ambtenaar stelt nu vol trots dat hij de redder van ons huwelijk is. Zo ernstig was het nog net niet en hij heeft mij wel heel gelukkig gemaakt. Want toen ik door de bergen afval bijna de schutting niet meer kon zien, begon ik me af te vragen hoe leuk ik dit eigenlijk vond. En laat ik voorop stellen dat ik trots ben op Dirk en dat ik hem steun in zijn ideaal om de wereld schoner en mooier te maken. Dan neem ik dat beetje afval op de koop toe. Een jaar of vier geleden had ik heel anders tegen die berg afval aangekeken of eigenlijk was er toen waarschijnlijk geen berg afval geweest, omdat ik het gewoon niet in mijn achtertuin had willen hebben. Het grote loslaten Om het ‘grote loslaten’ voor elkaar te krijgen ben ik aan de slag gegaan met mijn overtuigingen. Een diepgeworteld geloof dat bepaalde dingen moesten zoals ik vond dat het hoorde. En dat heeft heel wat in gang gezet. Het bracht mijn wereldje wel even aan het wankelen, wat geloof ik eigenlijk dat waar is en hoe komt dat? En zou ik het ook kunnen zien? Het veranderen van overtuigingen die je in de weg staan, in overtuigingen die je kunnen helpen, kan heel bevrijdend werken. Voor jou én voor je omgeving. Vraag maar aan Dirk. Wat geloof jij over jezelf of over je omgeving wat je beperkt in hoe jij in het leven staat? (Ik ben dom, ik kan dit niet, dit overkomt mij nou altijd, alleen ik kan goed voor de kinderen zorgen, ik kan nooit stoppen met roken). Wanneer je daarvoor helpende overtuigingen in de plaats wilt, neem eens contact met me op om te zien welke mogelijkheden er zijn. |