Als ouder loop je in de opvoeding tegen van alles aan en heus, je staat daar niet alleen in. Dat merk je als je dingen bespreekt met andere ouders. Dan blijkt het gelukkig toch heel normaal te zijn dat jouw kind steeds van tafel loopt of automatisch ‘nee’ roept als jouw zin nog niet eens af is.

Volg de handleiding
Voor bijna alles heb je een diploma of in ieder geval een opleiding nodig. Niet voor het opvoeden van kinderen. En er wordt ook nog eens geen handleiding meegeleverd bij de geboorte. Je moet het als ouders gewoon zelf uitzoeken.
Tijdens workshops merk ik dat veel ouders stiekem hopen dat ik een soort boekje ga overhandigen dat alle dingen waar zij tegenaan lopen heel simpel oplost. Dat als zij A doen, hun kind B zal doen. En dat als zij zo reageren, dat het kind dan..

En nee, dat krijgen ze niet van me.

Individuen
Ieder kind is een individu, heeft een eigen persoonlijkheid en reageert op zijn eigen manier. Dat valt niet te vatten in een handleiding. We kunnen de grote lijnen uitzetten van welke ontwikkelingen er in welke levensfase waarschijnlijk gebeuren en daar houdt het mee op. Het zou toch ook een erg saaie wereld worden als we allemaal maar in hetzelfde hokje zouden passen. Dat hokje zou uit zijn voegen barsten en er was geen snars meer te beleven.

Geen enkel kind voldoet volledig aan de beschrijving in de boekjes. En wees nou eerlijk. Zitten we met zijn allen te wachten op saaie voorspelbare kinderen?

Ons kind is geen watje!
We willen toch geen watjes opvoeden? We willen niet dat onze kinderen over zich heen laten lopen. Maar juist dat ze van zich af leren bijten, een eigen mening hebben en sterke persoonlijkheden worden.

Maar dat geldt dan blijkbaar even niet als het gaat om wat wíj zeggen als ouders. Dan willen we dat ze luisteren en doen wat we zeggen. Altijd. Zonder tegenspraak en het liefst nu meteen. Want wij zijn de ouders, de uitzondering op de regel, want wij zeggen hoe het moet en ze moeten toch gewoon luisteren en hebben behoefte aan regels en grenzen. Dat lees en hoor je overal, toch?

Lekker tegenstrijdig dus. We willen graag sterke, onafhankelijke kinderen met een eigen mening opvoeden, maar als het om ons gaat, dan moeten ze gewoon luisteren. En daar willen we dan graag een handleiding voor, want in de praktijk blijkt dat luisteren nog wel eens een ding te zijn.

Wij vinden zoveel
Wij vinden veel als ouders. We vinden veel over hoe, wat of hoe vaak onze kinderen iets moeten doen. En dat komt vaak voort uit wat wij zelf van onze ouders hebben meegekregen (je laat je kind er toch niet zo bij lopen, wat moeten anderen daar wel niet van vinden?/ hij moet wel genoeg groenten binnenkrijgen, anders groeit ‘ie nooit/ dat haar moet in een paardenstaart, anders hangt het zo onhandig voor je ogen) of wat de opvoedboeken zeggen (hij is nu drie-en-een-half, dus hij moet nu zéker zindelijk gaan worden/ hij is nu vier dus zou hij toch echt netjes met mes en vork moeten kunnen eten). We laten ons door heel veel dingen leiden die we in de loop van ons leven zelf hebben geleerd, meegekregen of zijn gaan geloven.

Vandaar dat sommigen van ons zo hard zoeken naar een handleiding. Er moet toch ergens een boekje zijn waarin staat hoe we het voor elkaar krijgen dat de kinderen beter luisteren en doen wat wij zeggen?

Kijk naar je kind
En nee, dat boek is er niet. Je kind kan namelijk zelf heel goed aangeven waar hij aan toe is en wat hij wel en niet snapt. Als ouder kun je daar soms aan voorbij gaan, omdat het nu eenmaal ‘zo hoort op die leeftijd’.

Kijk naar je kind. Waar is hij aan toe? Wat zegt hij, doet hij en zie je aan hem? Juist omdat kinderen zo slecht in hokjes passen, moeten we voorkomen dat we ze daarin stoppen. Kijk naar wat jouw kind op dit moment nodig heeft, waar is hij aan toe. Wat wil hij wel en niet? Houd je vast aan het feit dat, als ze straks 18 zijn, ze allemaal echt wel met mes en vork hebben leren eten en op de wc plassen. Ongeacht of ze dat leren als ze drie zijn of als ze zes zijn.
​
Ga bij jezelf te rade wat bij jou past en wat bij je kind past. Wees je bewust van hoe jij met je kind omgaat en geef je kind de ruimte om zich op zijn eigen tempo te ontwikkelen. De wereld is al groot en indrukwekkend genoeg zonder dat wij daar als ouders ook nog eens veel dingen aan gaan toevoegen waar het kind nog helemaal niet aan toe is.

Volg in plaats van een handleiding je gevoel. En laat je gevoel leiden door wat je bij je kind ziet, wat hij je vertelt en waar hij op reageert. 

'Pas op!' 'Voorzichtig!' 'Straks val je weer!'
Kinderen nemen risico's en gaan op onderzoek uit. En als ouder voel je je daar niet altijd even relaxt onder. Kinderen klimmen, springen, vallen en staan weer op. En heel vaak gaat dat gelukkig gewoon goed, toch?

Natuurlijk wil je je kind beschermen en voor risico's behouden, maar laat je kind vooral merken dat je hem vertrouwt dat hij het prima zelf kan inschatten. Juist als je je kind de vrijheid en het vertrouwen geeft om dat zelf uit te zoeken en te voelen wat bij hem past, geef je hem de mogelijkheid om zichzelf te ontwikkelen en te leren.

Mooi weer
Vorige week zei iemand: ‘de manier waarop kinderen de wereld zien, is de manier waarop ouders de wereld aan hen presenteren’. Geef jij bijvoorbeeld vooral de regenachtige momenten mee aan je kind? Bij de kapper hoorde ik van de week wel drie mensen zeggen ‘wat een weertje, ja, volgende week is het weer over’.

Als het nu mooi weer is en je focust je op het feit dat het volgende week alweer over is, geniet je dan nog van dit mooie moment? En juist kinderen zijn heel erg in het moment. Waar wij als volwassenen allerlei mindfulnesscursussen volgen om vooral in het NU te zijn, zijn kinderen daar van nature nog heel erg goed in. Die genieten van het feit dat de zon schijnt, het zwembadje weer gevuld kan worden en ze geen kleren aan hoeven. Zeg dan even niets over dat het volgende week weer over is.

‘Pas op!’ ‘Voorzichtig!’
De manier waarop jij de wereld voor je kinderen weergeeft, is zoals zij hem in eerste instantie gaan zien. Als ze wat ouder worden komen daar natuurlijk meer invloeden bij en in het begin ben jij vooral degene die voor hen het beeld schetst. Dat doe je door hoe jij met andere mensen omgaat, hoe je je gedraagt en ook natuurlijk door wat je zegt.

Wanneer jij in de speeltuin of bij het klimmen je kind vaak waarschuwt dat hij voorzichtig moet zijn, dat het gevaarlijk is en dat het te hoog is of dat hij daar toch zeker niet van af kan springen, dan schetst dat een beeld van een wereld vol risico’s. Bovendien geef je hem het gevoel dat hij zelf niet in staat is om dat allemaal in te schatten, want jij vertrouwt hem daarin blijkbaar niet. Waarom zou je anders steeds waarschuwen?

Wie bescherm je eigenlijk?
Wie bescherm je eigenlijk? Je kind of jezelf tegen het verdriet of de angst die je voelt als je kind iets overkomt? Als ouder is het jouw rol je kind te beschermen. Tegen grote gevaren en risico’s, natuurlijk. Ook is het tegelijk jouw taak om je kind te helpen zelf uit te zoeken wat wel en niet gevaarlijk is, wat te hoog, te ver of te hard is. En waarschuwen is één ding, zelf ervaren iets heel anders. Want het feit dat jij zegt dat die thee heet is, heeft op zich weinig betekenis. Die betekenis dringt door als ze weten wat ‘heet’ eigenlijk betekent, hoe dat voelt en dat dat pijn kan doen.

Hangmat
Een vriendin had een hangmat gekocht. Zo’n mooie met allemaal vrolijke kleuren. Hij hing te pronken in de tuin en alle kinderen wilden er wel even in liggen. Of liever, schommelen, want dat kun je heel goed in zo’n hangmat. De één na de ander lag er in, grote pret. En ja, ze had gewaarschuwd dat hij kon omslaan als je teveel naar één kant hing. Toen haar dochter uit de hangmat werd geworpen, waren er natuurlijk grote tranen. Want ja, daar schrik je wel even van en het leverde ook wat schaafwonden en een nieuwe leerervaring op.

Onafhankelijkheid en waardevolle lessen
We willen onze kinderen beschermen en als we daarin doorslaan en ze hun eigen inschattingen van gevaar ontnemen, nemen we ook hun onafhankelijkheid weg.
Dus waarschuw niet. Of alleen als er echt gevaar dreigt. En moedig ze aan om het zelf te doen. ‘Ik denk dat jij dit zelf kunt’, ‘Waar kun je je nu het beste vasthouden als je naar beneden wilt klimmen?’.

Als ouder kun je voor jezelf bepalen wat voor jou een toelaatbaar risico is en waar je gaat ingrijpen. Wanneer kinderen van jongs af aan leren om zelf dingen te ondernemen vormt hun dat tot onafhankelijke mensen met zelfvertrouwen dat ze hun eigen oplossingen kunnen zoeken en waar nodig om hulp kunnen vragen. Mensen die een wereld vol mogelijkheden zien, in plaats van gevaren en die kunnen genieten van de zonnige dagen, juíst als er voor volgende week weer regen is voorspeld.  

Jullie luisteren ook nooít! – communiceren met kinderen
Heb je het gevoel dat je kinderen nooít naar je luisteren? Dat je alles 100x moet zeggen en ze dan nóg niet luisteren? Dat kan anders!

Wil je weer meer vader of moeder zijn in plaats van politieagent of scheidsrechter? Kom naar de workshop Bewust makkelijker communiceren met je kind op dinsdagavond 10 april om 19.30 uur, in de bibliotheek aan de Waterlandlaan. En ontdek wat je kunt doen zodat je kinderen wél naar je luisteren en het weer gezelliger wordt in huis.

Stress, haast, druk
We kennen het bijna allemaal wel: haast om ’s ochtends de deur uit te komen. Je wilt nu eenmaal graag op tijd op je werk of op school zijn. En tijdsdruk zorgt voor onrust. Voor je het weet zit je middenin een discussie over het aantrekken van jassen en schoenen en ondertussen verstrijkt de tijd.

Hoe voorkom je dat je iedere ochtend opnieuw de strijd aan moet gaan? De workshop geeft je daar antwoorden op.

We communiceren, en wat zeggen we nou eigenlijk?
We communiceren wat af. Wat zeggen we nou eigenlijk letterlijk en is dat ook wat we bedoelen? Tijdens de workshop ga je aan de slag met taal en maak je kennis met verschillende manieren om je uit te drukken. Wat ook een andere reactie van je kind teweeg zal brengen.

Linda (de) Groot
De workshop wordt gegeven door Linda (de) Groot. Zij geeft trainingen aan ouders, opvoeders en professionals die met kinderen werken over hoe zij makkelijker kunnen aansluiten bij kinderen en op die manier kunnen zorgen voor meer verbinding met de kinderen. De kinderen voelen zich gehoord en gezien, wat belangrijk is voor hun evenwichtige ontwikkeling. Meer informatie: www.ldgcoaching.weebly.com

Datum: dinsdag 10 april
Locatie: bibliotheek Waterlandlaan
Tijd: 19.30 – 21.30 uur
Kaarten verkrijgbaar via de bibliotheek: klik hier

​

Opschieten!
‘Kom op, we gaan nú weg!’

Terwijl jij dat al vijf keer hebt geroepen, kan het zomaar zijn dat je kinderen het voor de eerste keer echt horen. Ze zijn namelijk met hun eigen ding bezig. Daar kunnen ze helemaal in op gaan en tja, dat jij dan iets roept..

Het feit dat kinderen niet lijken te willen meewerken net als jij de deur uit wilt, kan zomaar te maken hebben met een stukje verwachtingsmanagement.

Kinderen zijn super mindful
Kinderen zijn erg in het nu, in het moment. Ze gaan op in wat ze aan het doen zijn en kunnen daardoor vaak lastiger schakelen als er van het één op het andere moment iets van hun wordt verwacht. ‘We moeten nú de deur uit’, werkt meestal beter als je dat al een aantal keren hebt aangekondigd en je kind hebt voorbereid op wat gaat komen.

Voor je eigen rust én die van je kind kan het heel goed werken als je aan verwachtingsmanagement doet. Bereid je kind voor en doe dat tijdig. Dan heeft zijn brein de tijd om om te schakelen, nog af te maken waar hij mee bezig was en om de stap te zetten naar wat er van hem gevraagd wordt.

En dan is het wel aan jou als zender om te zorgen dat de boodschap aan komt hé?

Een beetje roepen vanuit de keuken of de gang dat er schoenen aan gedaan moeten worden, dát telt niet.

Zorg dat ze je horen
En daarvoor hoef je heus niet te schreeuwen of dingen eindeloos te herhalen. Om te zorgen dat het aan komt wat je zegt, heb jij wat te doen: zoek toenadering, zorg dat je contact maakt door naast ze te gaan zitten, te checken of ze je gehoord hebben of ze even kort aan te raken. Maak contact en help ze je te horen. Zeg eerst hun naam en dan de boodschap die je wilt overbrengen.

Als er zomaar iets naar mij wordt geroepen vanuit de keuken hoor ik het ook maar half of helemaal niet en één ding is dan zeker: dan zit ik niet op tijd klaar met mijn schoenen aan om de deur uit te gaan!

Bloed prikken
Terwijl de verpleegster de naald in de arm van het meisje prikt, blijft ze stil zitten. Ze knippert even met haar ogen bij de prik en kijkt verder rustig naar het bloed dat in het buisje stroomt. ‘Dat deed inderdaad wel een beetje pijn mama’ zegt ze, terwijl ze een kneepje geeft in de hand van haar moeder.
​
Daarna begint ze te vertellen over een verhaal dat de juf die ochtend in de klas heeft verteld en dat ze zo benieuwd is hoe het afloopt. Want dat horen ze morgen pas. Al snel is het bloed afnemen klaar en mag ze een mooie prinsessenpleister uitzoeken.
Vol verbazing keert de verpleegster zich naar de moeder en zegt dat ze het maar weinig meemaakt dat kinderen zo rustig blijven. Vaak genoeg wordt er gehuild en geschreeuwd en daar is ze dan ook helemaal op voorbereid. Door deze rust was ze eigenlijk een beetje verrast.

Je kind bang maken
Uit angst onze kinderen schrik aan te jagen, zeggen we als ouders soms niets of heel weinig over spannende situaties die in het verschiet liggen. We zijn logischerwijs voorzichtig met informatie die ons kind bang kan maken.
En tegelijkertijd: wanneer je weet wat er te gebeuren staat is het een stuk minder spannend dan wanneer je een kamer binnen komt met daarin iemand in een witte jas en een spuit in zijn hand en jij weet niet wat de bedoeling is, toch? Dat zou je toch zelf ook bang worden?

Intonatie en spanning
En ja, net als bij het voorlezen van een spannend verhaal, is intonatie en de manier waarop je vertelt, hierbij van reuze belang. Wanneer jij met veel nadruk op bloed en prikken de spanning opbouwt, bereik je hoogstwaarschijnlijk juist dat waar veel ouders bang voor zijn: angst bij je kind, met als gevolg dat hij nooít meer naar de dokter of het ziekenhuis wil. Terwijl, wanneer je het luchtig brengt en eerlijk bent over dat het pijn kan doen en er bij vertelt dat je bijvoorbeeld voldoende bloed in je lijf hebt en dat ze daar een beetje van nodig hebben om te onderzoeken, dan wordt het al een stuk beter te handelen.

Onrust in jou, onrust in je kind
Word je zelf superonrustig in ziekenhuizen of word je zenuwachtig van witte jassen? Dan straal je hoogstwaarschijnlijk geen ontspannen rust uit, hoe graag je dat ook wilt. En qua verwachtingsmanagement doe je dan het opgebouwde vertrouwen in de priksituatie teniet.  

En natuurlijk wil je kind jou er graag bij hebben, maar als je één brok zenuwen bent, is het de vraag of dat gaat helpen en of het handig is dat jij dat alleen doet. Dan kan het misschien handig zijn om te zorgen voor een extra steuntje in de rug in de vorm van een opa of vriendin die meegaat.

En heb je je al eens afgevraagd waar bij jóu die onrust of angst vandaan komt?
Misschien wil jij wel net zo rustig als je dochter bij die dokter zitten, in plaats van één brok zenuwen te zijn. Dan mag je ook na afloop vast wel zo’n mooie prinsessenpleister uitzoeken. 

‘Het zet me aan het denken’
 Regelmatig hoor ik van mensen die me volgen op Facebook of mijn blogs lezen, dat ze aan het denken worden gezet. En dat komt goed uit, want dat is precies wat ik wil: je aan het denken zetten.
 
Bewustwording is stap 1
Als je gaat nadenken over wat je doet, sta je er bij stil en kun je er bewust naar kijken. Op het moment dat je denkt ‘hé, nou doe ik het weer, en ik had me nog zo voorgenomen om dat niet meer te doen’, dan ben je op de goede weg. Dan klikt het namelijk in je hoofd: ‘hé, dit had ik me voorgenomen anders te doen. Ik zou juist rustig blijven als m’n kinderen schreeuwen en ik hun vraag om wat rustiger te doen’.  En ook al merk je nog twintig keer dat je tóch weer staat te schreeuwen en denk je iedere keer ‘hé, dat was weer hetzelfde, nou doe ik het weer’ dan ben je je er tenminste wel bewust van. En dan kun je jezelf langzaamaan ander gedrag gaan aanleren.
 
Hoe werkt dat dan?
We leren onszelf dingen aan door een proces van ‘al doende leert men’ en wanneer we vaak genoeg hebben geoefend, maken we ons dingen eigen en kunnen we ze uiteindelijk uitvoeren zonder er al te veel bij na te denken. Zoals bijvoorbeeld fietsen of autorijden. Bedenk maar eens hoe je druk en bewust bezig was met alle verschillende handelingen die komen kijken bij autorijden, toen je net leerde rijden. En hoe je nu, nadat je al een tijd je rijbewijs hebt, zonder al te veel na te denken weg rijdt.
 
Op de automatische piloot
Misschien herken je dit wel: je hebt net een aanvaring gehad met iemand en je hebt het gevoel in een soort déjà vu te zijn beland. Dit heb je al een keer eerder meegemaakt. Ook toen voelde je vooral boosheid en onmacht. Hoe komt het toch dat dit je vaker gebeurt wanneer je met soortgelijke mensen in een discussie belandt?
 
We doen veel dingen op de automatische piloot. Iemand gebruikt een bepaald woord of intonatie in zijn stem wat jou triggert en voor je het weet zit je middenin gedrag wat je eigenlijk liever niet zou vertonen. En als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg: hetzelfde gedrag met dezelfde reactie die misschien iedere keer wel escaleert.
 
Ander gedrag geeft een andere uitkomst
Als je je bewust bent van je gedrag en hoe jij reageert in die specifieke situaties en je wilt graag een andere uitkomst, maak dan de keuze om het anders aan te pakken. Want dan krijg je ook andere resultaten. 
 
Ondanks dat het ingesleten patronen zijn en gedrag dat je jezelf hebt aangeleerd, kun je het veranderen. Het vraagt wat oefening en vooral bewustwording en dan kún je ook anders reageren. 
 
Heb je meer zelfvertrouwen nodig om je in zo'n situatie staande te houden? Of zou het juist helpen als je je wat bescheidener opstelt en kunt kijken naar wat er écht speelt en kunt luisteren 'voorbij de woorden'? Wat het ook is, het is ander gedrag dan wat je normaal vertoont. 
 
Begin met denken
Wat fijn dat m’n artikelen of filmpjes je aan het denken zetten. Daar begint het tenslotte mee. Zet jezelf aan het denken en laat dan de bewustwording doorsijpelen, waarna je voor jezelf kunt bedenken wat voor jou de volgende stap is, áls je dingen anders wilt aanpakken.
 
Vind je het fijn om, nu je aan het denken bent gezet, eens te zien wat voor mogelijkheden er voor jou zijn om dingen anders aan te pakken? Neem contact met me op!
​

​
​

Digitalisering alom
We zijn gedigitaliseerd. En worden dat ook steeds meer. Tot en met die chip in je arm die automatisch je voordeur opent als je aan komt lopen en de koelkast die automatisch aan het boodschappenlijstje op je telefoon doorgeeft als er iets op is.

Digitale ouderen
Ik kijk met bewondering naar ouderen die online zijn, met hun kleinkinderen skypen en zelf hun bankzaken online regelen. Wat een ontwikkelingen heb je dan allemaal meegemaakt, in de afgelopen 70, 80 jaar. En wat leef je dan nu in een andere wereld. Je hebt letterlijk de wereld in je hand als je een smart phone vast hebt.

Ontwikkelingen
De overgang van de vaste naar de mobiele telefoon, daar heb ik zelf al met verwondering naar gekeken weet ik nog. Ik heb ook stug nog een tijdje volgehouden dat ik zo’n ding niet nodig had, ‘want ik was toch goed bereikbaar via de vaste lijn’, wat toen al heel iets anders was dan de telefoon met draaischijf die we van vroeger kennen. En die je nog vaak op kinderafbeeldingen tegen komt. Die tekeningen ontwikkelen zich een stuk minder snel dan onze digitale werkelijkheid.
Ik hield dat vol, tot ik het idee kreeg dat ik toch wel dingen misliep en ook uiteindelijk overstag ging. En dan was het nog een telefoon waar je alleen mee kon bellen, terwijl we nu gewend zijn om vooral ook onze mail en bankzaken te regelen via de telefoon, er onze foto’s en video’s mee te maken en via de app van school mee te kijken hoe ons kind het doet.

Digitaal communiceren
Onze manier van communiceren is door de digitalisering natuurlijk ook veranderd en dat is soms best heel makkelijk; even een appje versturen. En dat appje bestaat dan alleen uit woorden, waarbij de omlijsting ontbreekt. Er wordt geen gezichtsuitdrukking, intonatie of oogopslag meegestuurd die de boodschap kunnen nuanceren of verzachten. Al doen we hier en daar een poging met een emoticon.
We lijken het echte contact steeds minder nodig te vinden. We roepen allemaal gerust wel dat het zo goed is om elkaar ‘in het echt’ te spreken en toch is het appen, mailen, chatten, bellen er in geslopen en lijken we het allemaal stilzwijgend ok te vinden dat we steeds vaker tijdens een etentje onze mobieltjes op tafel hebben liggen en nog antwoorden ook, als er een ‘piepje’ klinkt.

Conditionering door piepjes
We zijn allemaal heel makkelijk te conditioneren en die piepjes uit onze telefoons werken daar heel goed op in. Je voelt je gehoord en gezien, op het moment dat je een bericht ontvangt. Iemand heeft de moeite genomen om jou een berichtje te sturen. En hoe zit het dan met de mensen in jouw omgeving? Die willen zich net zo hard gehoord en gezien voelen. Die hebben ook behoefte aan contact met jou, écht contact. Geen berichtje via de app terwijl je op zolder zit, zodat je weet dat het eten op tafel staat, geen gesprek terwijl de ander in zijn telefoon kijkt en zegt ‘praat maar door hoor, ik hoor je heus wel’. Nee, écht contact, echte verbinding. Met je partner, je kinderen en de rest van de mensen om je heen.

Echt contact
Vanachter je telefoon communiceren is net als tegen beter weten in iets roepen vanuit de keuken naar je kinderen die in de kamer druk aan het spelen zijn:

• ze zijn aan het spelen: ze zijn dus ergens anders op gefocust
• ze zijn aan de andere kant van de kamer, waar is de verbinding?
• jij wilt iets zeggen, zij niet

Wanneer je wilt dat ze je horen, zien en dat het binnen komt wat je zegt, dan heb je wat te doen. Zorgen dat je zichtbaar bent bijvoorbeeld, dat je oogcontact maakt, neerhurkt op hun hoogte of ze even aanraakt. Check of iets binnen komt, zo niet, dan heb jij wat te doen.

Je gezien en gehoord voelen
We zijn allemaal op zoek naar verbinding. We vinden het fijn als we verbonden zijn met de mensen om ons heen en als we ons ook verbonden vóelen. Dat je letterlijk de aandacht hebt van degene waar je mee in gesprek bent, zonder dat diegene wordt afgeleid door piepjes of een schermpje.

Durf jij?
Ga jij de uitdaging aan? Zet gewoon een uur per dag je telefoon helemaal op stil en leg hem weg. Focus je op de mensen om je heen en geef ze echte aandacht, voel de verbinding! Die koelkast ontfermt zich wel over het boodschappenlijstje en de digitale wereld redt het wel een paar uur zonder jou. Van digitale verbinding naar échte verbinding.

Trainingen volgend jaar
Wil jij makkelijk écht verbinding maken met je lief, je kinderen, je omgeving? Kom dan volgend jaar naar een training. Je krijgt inzicht in je eigen communicatie én die van anderen en daarnaast leer je hoe makkelijk en vooral hoe fijn het kan zijn om écht gehoord en gezien te worden. Meer informatie vind je hier.

​