Eind dit jaar word ik 40. Prachtig vind ik dat, het voelt toch een beetje als een mijlpaal. Natuurlijk vier je ieder jaar en toch voelt zo'n rond getal dan nét nog even feestwaardiger. Leeftijd zegt me niet zo veel, ik vind het sowieso lastig om leeftijden te schatten en 'je bent zo oud als je je voelt' spreekt me meer aan. 
 
Een cijfer
Want, wat zegt zo'n getalletje nou helemaal? Het geeft aan hoeveel jaar je hier op aarde rond loopt en dat is het wel zo'n beetje. Er hangt niet automatisch mensenkennis, intelligentie of wijsheid aan vast. De wijsheid groeit bij iedereen hopelijk wel met de jaren en toch is er geen zekerheid dat een ouder iemand nou persé zoveel meer weet dan een jonger iemand. 
 
Anyway, genieten doe je hopelijk sowieso, hoe oud je ook bent. Drie dames van ver in de zeventig die ik tegen kwam in de bus en lol hadden en giebelden alsof ze nog geen twintig waren, prachtig vind ik dat. Of het groepje vrouwen 'op leeftijd' laatst bij het Jordaanfestival. Ze waren groepsselfies aan het maken, superleuk.  Die waren hip! Toen we hen daarop aanspraken, bleek dat ze vooral mij en m'n vriendin op de foto hadden gezet. Het omdraaien van de camera wilde niet echt lukken. Ik heb een paar mooie foto's voor ze gemaakt. En lachen en dansen dat ze deden en een lol dat ze hadden. Je bent zo oud als je je voelt. 
 
Dat getal zegt niets, m'n leeftijd is een soort sticker, iets wat we gebruiken om een beter beeld te krijgen van wie je voor je hebt. En hoe vaak blijkt diegene toch heel anders dan dat jij in eerste instantie had gedacht na aanleiding van die sticker.
 
Doen alsof
Een vriendin van rond de veertig zei laatst tegen me dat het soms vreemd voelt dat ze de veertig is gepasseerd. 'Het lijkt wel alsof m'n man en ik een beetje meespelen in de wereld van de volwassenen terwijl we stiekem nog lekker kind zijn'. En zij sprak precies uit wat ik inderdaad ook soms voel. We 'doen' volwassen en zijn we het ook? En wat doet het er eigenlijk toe? Ik hoor soms vrouwen over hun mannen opmerken dat hij ook 'nog een kind is'. Alsof dat erg is! Hoe fijn is het om lekker jong te blijven in je doen en laten en te genieten van wat er langs komt? Het kinderlijke enthousiasme of lekker eens gek doen en doen wat er in je opkomt. Heerlijk om dat kinderlijke te behouden en gewoon lekker eens spontaan te dansen, een radslag te maken (oei die spierpijn de volgende dag haha) of te genieten van het moment. 
 
Je bent zo jong als je je voelt, fuck dat spiegelbeeld
En toch vraag ik het wel vaak: hoe oud ben jij? Vooral om mensen beter te kunnen plaatsen. En dan vergeet ik het weer, dus zo weinig doet het er blijkbaar toe. Geniet met iedere dag en never grow up, heerlijk toch?

​


​

Een vrouw die met mijn e-book aan de slag was gegaan, merkte op dat ze het fijn vond dat de oefeningen haar inzicht gaven in de beslissingen die ze gedurende een dag neemt. En dat het stilstaan bij die beslissingen er vooral ook voor zorgde dat ze besefte wat ze vooral niet had gedaan. Dingen die wel door haar hoofd speelden en waarvan ze wist dat ze nog gedaan moesten worden, terwijl ze ze uit de weg ging: die man die ze toch echt nog moest terugbellen bijvoorbeeld. 
 
Besef dat je dingen uitstelt
Ze besefte, dat als ze hem niet zou bellen, ze de volgende ochtend met een knagend gevoel wakker zou worden. Dat wilde ze niet en ze koos er voor om hem tóch te bellen en het niet langer uit te stellen. Dat zorgde voor opluchting en een voldaan gevoel.  
 
Deze realisatie heeft mij aan het denken gezet. Welke dingen spelen er door mijn hoofd, waarvan ik weet dat ik ze wil doen, terwijl het er niet van komt? Wat stel ik uit. Ik stop m'n kop in het zand of doe net of het er niet is, terwijl ik donders goed weet dat ik er toch echt een keer aan moet geloven. 
 
Want dat is het natuurlijk. ‘Terwijl het er niet van komt’ staat hierboven. Dat heeft er niets mee te maken: ik stel het zélf uit. IK ben degene die de keuze maakt of ik het doe of niet. Wat maak jij jezelf wijs om iets niet te doen?
 
Voldaan gevoel
Juist wanneer je datgene wél doet wat je normaal zou uitstellen, zul je merken dat het oplucht en dat je achteraf blij bent dat je het gedaan hebt. Meestal maak je het namelijk groter in je hoofd dan het in werkelijkheid is. Denk eens terug, dan kom je gegarandeerd een paar van dat soort momenten tegen. Dat gesprek waar je zo tegenop zeg, wat vervolgens juist heel fijn bleek omdat iedereen zijn twijfels kon bespreken en er een band ontstond. De realisatie en opluchting  van toen kan je helpen om nu ook die stap te zetten.
 
Bovendien weet je dat, des te langer je het uitstelt, des te groter ‘het’ wordt.
 
Zet de stap
Doe vandaag wat er al een tijdje door je hoofd speelt. Zet die stap en merk dat hij een stuk minder groot was dan je van tevoren dacht. En voel eens hoe vrij en opgelucht dat voelt. Was dat het nou?
 
Wil je hier mee aan de slag, vraag het e-book aan via mijn website: http://ldgcoaching.weebly.com/ebook.html óf doe mee met de gratis Facebook 5daagse: http://ldgcoaching.weebly.com/keuze-5daagse-facebook.html
​

‘Nu ik de stap eenmaal heb gezet, blijkt het een stuk minder spannend te zijn dan ik van tevoren dacht’. Drempels die van tevoren heel hoog kunnen lijken, blijken achteraf vaak een stuk minder hoog te zijn. Hoe komt dat toch?
 
Ons voorstellingsvermogen
We zijn er allemaal heel goed in om in ons hoofd voorstellingen te maken van hoe wij denken dat dingen gaan lopen. En zodra daar onzekerheid, twijfel of angst bij komen, wordt die voorstelling daar vaak heel mooi door ingekleurd. Alles lijkt net even groter, enger, verder weg, onzekerder dan we van tevoren al dachten. En tja, ga je dan de stap nog zetten?
 
Opluchting achteraf
Van de week vertelde een vriendin me dat ze eindelijk een stap had gezet waar ze al een hele tijd als een berg tegenop zag. En inderdaad, die berg bleek veel makkelijker te beklimmen dan ze van tevoren had bedacht. Ze was ontzettend opgelucht dat ze de stap had gezet en keek nu bijna grinnikend terug op de angst die ze van tevoren had gehad. Want, hoe gegrond was die eigenlijk? Bestonden er daadwerkelijk zoveel slechtdenkende mensen die haar haar geluk niet gunnen of bleek dat voornamelijk in haar hoofd te bestaan? Gelukkig was het het laatste en had zij door dat ze dat zelf kan beïnvloeden.
 
Jaren eerder..
‘Ik had dit jaren eerder moeten doen!’ Waarschijnlijk heb je dit zelf ook wel eens geroepen en zeker heb je het wel eens van iemand in je omgeving gehoord. Van de week vertelde een vriendin hoe blij ze was met de beslissing om haar baan op te zeggen en voor zichzelf te beginnen. Ze heeft na lang twijfelen ongeveer een jaar geleden haar baan opgezegd om haar eigen bedrijf te starten. Dat bedrijf is zo succesvol dat ze zelfs opdrachten weigert omdat haar agenda zo vol zit.
 
Neem jij de stap?
Ook voor haar was het de juiste keuze om tegen haar angsten, onzekerheid en twijfel in, de stap te zetten. Natuurlijk zet je die stap als je er aan toe bent, waardoor vaak het gevoel ontstaat van ‘had ik maar jaren eerder..’ en tegelijkertijd weet je, dat je er toen gewoon nog niet aan toe was. Het was nog niet het juiste moment. Als dat wel zo is, dan weet je het. Dan neem je de stap, omdat je weet dat dat voor jou het juiste moment is. En ook al galmt er na een tijdje ergens in je achterhoofd ‘dit had ik jaren eerder moeten doen’, je hebt het wél mooi gedaan en die drempel, hoe hoog was die nou eigenlijk?​​




​

​Stralen
Terwijl ik begin te vertellen, voel ik weer die glimlach op mijn gezicht verschijnen en ik voel m’n gezicht oplichten. Telkens weer krijg ik de reactie ‘je straalt helemaal!’. En zo is het, ik straal van binnen en buiten wanneer ik begin te vertellen dat ik mijn baan heb opgezegd. Ik heb het gedaan: de beslissing is genomen, de keuze is gemaakt. Ik ga volle kracht vooruit met mijn eigen bedrijf. In het kader van het maken van keuzes, is dit er wel eentje, mét alle onzekerheden die bij zo’n stap horen.

Doen waar je passie voor voelt
Over het algemeen beslis je niet van de ene op de andere dag dat je ontslag wilt nemen. Ik tenminste niet. Gaandeweg ging ik minder werken, meer tijd aan mijn eigen bedrijf besteden: trainingen ontwikkelen en geven, mensen coachen. Om er vervolgens achter te komen dat dat is waar mijn passie ligt, dát is wat ik wil doen.
Ik heb voor ogen waar ik naar toe wil: duizenden vrouwen bewust maken van de keuzes die ze maken en of dat ook de keuzes zijn waar ze blij van worden. En daar kom ik alleen als ik er meer tijd aan kan besteden en er vol voor kan gaan. Dan is er uiteindelijk één keuze die ik kan maken: mijn baan opzeggen en me voor 100% richten op dat waar ik in geloof, waar ik helemaal achter sta en waar ik blij van word: coachen en trainen.

Verantwoordelijkheden
In het verleden zette ik makkelijk dit soort stappen. Ik heb een aantal keer mijn baan opgezegd om in het buitenland te gaan studeren of tijdelijk te wonen. Op naar een nieuw avontuur! Zo voelde dat toen. Deze keer voelde het duidelijk anders, er was meer voor nodig om deze beslissing te kunnen nemen. Dat heeft natuurlijk te maken met onze twee kindjes en de basis die we hen willen bieden. En ook met ouder worden, dat frivole ‘doei, tot over een tijdje en ik zie wel waar ik terecht kom’ is toch anders als je twintig bent.

Dat interne stemmetje
Het kan soms even duren voor je luistert naar dat interne stemmetje, gewoon omdat je er nog niet aan toe bent. En achteraf besef je dan dat hij wel al een tijdje tegen je aan het praten was. Misschien is er al een tijdje ook in jouw hoofd een stemmetje dat aangeeft dat het tijd is voor een stap. Hoe groot of hoe klein ook. Toch echt een keer nee zeggen bijvoorbeeld, (of juist ja) of naar je baas stappen om die ene dag thuis werken te regelen. Wat wil jij? En luister je naar dat stemmetje?

Op naar meer grote keuzes
Ik besef me terdege dat het een luxe is dat ik nu deze stap kan zetten. Het voelt als een kadootje en ik ga alles eruit halen wat er in zit, ik ga er vol voor en deze keuze is het begin van iets heel moois en groots, ik voel het! Op naar meer grote keuzes.

Over loslaten gesproken
Sinds een jaar of twee, drie, heb ik leren loslaten. En dat is maar goed ook, want dat was het moment dat mijn man Dirk zichzelf benoemde tot Zwerfinator en de wereld begon op te ruimen. Dat doet hij vaak en in plaats van dat het verzamelde afval de afvalcontainer in gaat, wordt het uitgezocht en in kaart gebracht. Dat houdt in dat er regelmatig in mijn achtertuin zakken of dozen vol afval liggen die onze mooie tuin ontsieren.

Loslaten? Vasthouden!
Ik kon voorheen heel goed vasthouden. Aan dingen waarvan ik vond dat ze op een bepaalde manier, lees: MIJN manier MOESTEN. Dat was best een dingetje. Vooral voor mensen in mijn omgeving die zich vaak afvroegen of het ook anders kon. Dat kon, alleen niet in mijn wereld.

Loslaten werkt bevrijdend
Inmiddels ben ik er wel in geslaagd om de overtuiging dat dingen op mijn manier moesten, los te laten. Heel soms steekt het nog de kop op, zoals laatst toen ik lekker aan de wijn zat. Loslaten werkt heel bevrijdend en zorgt dat je ziet dat er ook andere manieren zijn om dingen te doen, dat je daarvoor open staat en dat je je vooral een stuk minder druk maakt. Want dat druk maken doe je natuurlijk helemaal zelf. En wanneer je dat door hebt en je realiseert hoe belangrijk het nou eigenlijk is in het grotere geheel, dan besef je vaak al dat je vanzelf gaat glimlachen omdat je merkt dat je wel heel sterk vast hield aan iets kleins. Het is jouw keuze, of je je irriteert, of je boos wordt en vooral ook of je boos blijft. Houd je de boosheid zelf in stand of besef je dat je je emoties aan het voeden bent en kun je het loslaten.

Medeleven
Voor wat betreft dat afval in de tuin krijg ik gelukkig veel medeleven, van vooral vrouwen die zich afvragen of ik het allemaal wel trek, zo’n berg afval in mijn tuin. Momenteel valt het heel erg mee. Vorig jaar, toen Dirk dagelijks op strooptocht ging en met bergen afval thuis kwam, werd dat ook allemaal bewaard omdat dat in het voorjaar op de Kaasmarkt tentoon zou worden gesteld. Op het moment dat het me echt te gek werd kreeg Dirk van de gemeente een container aangeboden waarin hij alles kon bewaren. De bewuste ambtenaar stelt nu vol trots dat hij de redder van ons huwelijk is. Zo ernstig was het nog net niet en hij heeft mij wel heel gelukkig gemaakt. Want toen ik door de bergen afval bijna de schutting niet meer kon zien, begon ik me af te vragen hoe leuk ik dit eigenlijk vond.

En laat ik voorop stellen dat ik trots ben op Dirk en dat ik hem steun in zijn ideaal om de wereld schoner en mooier te maken. Dan neem ik dat beetje afval op de koop toe. Een jaar of vier geleden had ik heel anders tegen die berg afval aangekeken of eigenlijk was er toen waarschijnlijk geen berg afval geweest, omdat ik het gewoon niet in mijn achtertuin had willen hebben.

Het grote loslaten
Om het ‘grote loslaten’ voor elkaar te krijgen ben ik aan de slag gegaan met mijn overtuigingen. Een diepgeworteld geloof dat bepaalde dingen moesten zoals ik vond dat het hoorde. En dat heeft heel wat in gang gezet. Het bracht mijn wereldje wel even aan het wankelen, wat geloof ik eigenlijk dat waar is en hoe komt dat? En zou ik het ook kunnen zien? Het veranderen van overtuigingen die je in de weg staan, in overtuigingen die je kunnen helpen, kan heel bevrijdend werken. Voor jou én voor je omgeving. Vraag maar aan Dirk. 

Wat geloof jij over jezelf of over je omgeving wat je beperkt in hoe jij in het leven staat? (Ik ben dom, ik kan dit niet, dit overkomt mij nou altijd, alleen ik kan goed voor de kinderen zorgen, ik kan nooit stoppen met roken).

Wanneer je daarvoor helpende overtuigingen in de plaats wilt, neem eens contact met me op om te zien welke mogelijkheden er zijn.

Inmiddels kennen jullie denk ik allemaal wel mijn man Dirk.
Nee? Geen idee?
Ken je de Zwerfinator niet?
De Zwerfinator? Jaaa, die ken ik wel, natuurlijk! Is dat jouw man?
 
Dirk en de plastic soep
Dirk en zijn campagne tegen zwerfafval en plastic soep komen regelmatig langs in de (lokale) media. Hij is inmiddels wereldberoemd in Purmerend en zijn bekendheid breidt zich steeds verder uit. Hij plaatst veel berichten op social media, waardoor je hem altijd wel ergens 'tegen komt' en hij al veel mensen heeft geënthousiasmeerd om ook zwerfafval te gaan rapen en zo samen de wereld schoner en mooier te maken. Wanneer je een plaatje vaak genoeg laat zien, gaan mensen er op reageren. Confronteer ze vaak genoeg met zwerfafval en vooral met het opruimen ervan en ze kunnen het niet níet meer zien. Sommigen rapen het bijna automatisch op inmiddels. 
 
Wat doet die Dirk nou eigenlijk?
Dirk zorgt dat we ons bewust worden. En maakt gebruik van het feit dat we als mensen prima programmeerbaar zijn.
Voor diegenen die het niet weten: Dirk strijdt tegen de plastic soep. Dat is een brij van plastic die in en op zee drijft en in steeds kleinere stukjes uiteen valt. Die kleine stukjes komen terecht in alles wat er in de zee leeft en daardoor ook in onze voedselketen. Je kunt dus zeggen dat dat stukje plastic dat net uit jouw zak waaide, over een tijdje op je bord belandt. Dat is schadelijk voor jou als individu en tegelijk ook een bedreiging voor de planeet zoals we hem kennen en willen achterlaten voor onze kinderen. 
 
Dirk geeft op scholen lessen over zwerfafval en plastic soep en neemt in de meeste gevallen de klassen ook mee naar buiten zodat ze zelf door afval te rapen, merken hoeveel er ligt. Ook geeft hij lezingen en hij doet onderzoek en metingen in verschillende gemeenten om zichtbaar te maken wat er ligt en hoeveel er ligt.
 
De grote antafluprogrammering
Sinds een paar weken heeft Dirk zijn antaflu-challenge gelanceerd. Hij daagt iedereen uit om de antaflupapiertjes die ze onderweg tegen komen, vast te leggen zodat hij daar analyses op los kan laten. Voordat hij het lanceerde had hij mij daar natuurlijk al over verteld. Ik kreeg al een paar dagen te horen over antaflu, dat ze er in meerdere kleuren zijn, dat ze zo makkelijk de bosjes in waaien bijvoorbeeld en dat je er vaak meerdere bij elkaar vindt. Hij heeft daar allerlei theorieën over. Ik werd langzaam aan, onbewust, door hem geprogrammeerd om ook antafluspotter te worden. Het begon zich in mijn systeem te hechten. Ik was me daar niet eens van bewust, tot ik op CS vanuit mijn ooghoek een antaflupapiertje zag liggen en het had opgeraapt voor ik het in de gaten had. Me realiserend dat ik de app waarmee ik het zou kunnen vastleggen, nog helemaal niet op mijn telefoon had gedownload. Ik zie ze vanuit de verte al liggen, het is wonderlijk hoe snel de menselijke geest geprogrammeerd kan worden.
 
Herhaling zorgt voor bewustwording
Doordat Dirk het internet overspoelt met zijn berichten over opgeruimd zwerfafval, opruimacties, statistieken met wat waar is gevonden en door eerder dit jaar letterlijk 20.000 stuks afval bij ons op de Kaasmarkt in Purmerend te storten, laat hij zien hoeveel dat in volume is en tegelijkertijd zorgt hij voor de bewustwording dat dit ook de hoeveelheid is als 1 op de 4 Purmerenders één stukje zwerfafval opruimt. Op zijn eigen unieke manier zorgt hij dat we zwerfafval op ons netvlies hebben en het ons opvalt wat er op straat ligt. 
 
Die bewustwording is nu ook bij jou in gang gezet, gewoon, door het lezen van dit artikel. Kun je nagaan hoeveel zaadjes van bewustwording Dirk heeft geplant bij alle mensen die zijn posts online hebben gezien. Vaak genoeg krijg ik van vriendinnen te horen dat ze een stukje zwerfafval niet meer kunnen laten liggen. Er langs lopen is geen optie meer, dat voelt niet goed. 
 
Nieuwe gewoontes aanleren
En als je dan morgen op straat loopt en wat ziet liggen, merk op dat er iets gebeurt, je stopt en raapt het op. Huh? Dat doe ik anders nooit? Ja, ook jij, kunt nieuwe gewoontes aanleren en dingen anders doen dan je voorheen deed. Hoe fijn is dat? 
 
Plant zaadjes van bewustwording in je omgeving. Vestig de aandacht op iets wat je wilt veranderen. Ook Dirk bevestigt weer eens dat we allemaal heel goed programmeerbaar zijn. Een beetje hulp bij het bewust worden van wat je doet? Neem eens contact op om te zien welke mogelijkheden er zijn.
 
 
 

​Een tijd geleden kwam ik deze tekst op het station tegen. Schitterend toch? Want hoe mooi is het om niet te weten dat iets niet kan of niet zo werkt? Dan ligt er een wereld aan mogelijkheden voor je open!

Dan ben je onwetend als een kind die de wereld aan het ontdekken is en al doende vanzelf wel leert of iets wel of niet kan. Gewoon uitproberen, dan merk je het vanzelf. En als je dan een keer met je neus tegen een muur loopt, heb je in ieder geval weer wat geleerd.

Soms zit je vast in een bepaalde situatie, werk, of zich herhalende discussies met je partner en zie je geen mogelijkheden om het anders te doen. Terwijl, als je een stapje terug zou doen en er van een afstandje naar zou kijken, het best zo zou kunnen zijn dat er wel andere manieren zijn om het aan te pakken. Je houding veranderen bijvoorbeeld, andere woorden gebruiken of gewoon eerst eens eventjes een paar minuten stil te zijn en alles op je in te laten werken voordat je begint te praten of zelfs te schreeuwen.

Wat zorgt er eigenlijk voor dat jij denkt dat er geen andere manieren of mogelijkheden zijn? Zijn dat je eigen overtuigingen? Is dat wat je van jouw ouders, opleiding of omgeving hebt meegekregen? Welke beperkingen zijn er volgens jou en hoe overtuigd ben je daar eigenlijk van?

Natuurlijk, klagen is soms best fijn. En als het dan tegelijkertijd alleen maar bij klagen blijft, gaan mijn haren overeind staan. Als je klaagt, zorg dan ook dat je actie onderneemt om het te veranderen. Als íemand iets kan veranderen, ben je het zelf. Er is niemand die jou dwingt om die baan te blijven doen, iets te doen waar je geen zin hebt of om te gaan met mensen die jou geen energie geven.

Die keuzes maak je zelf. Jij bent degene die jouw leven inkleurt en dat kun je op jouw eigen manier doen. Maak keuzes die bij jou passen en die jou energie geven. Keuzes die jou blij maken in plaats van dat je loopt te klagen. Want wat kan er in jouw gedachten eigenlijk niet? En welke mogelijkheden zijn er eigenlijk wel als je er heel eerlijk (en van een afstandje) naar kijkt? Ga er voor de lol eens een dagje van uit dat jij helemaal niet weet dat iets niet kan. Ik hoor graag wat dat je oplevert.