Verwachtingsmanagement: wát gaan we doen?

Bloed prikken
Terwijl de verpleegster de naald in de arm van het meisje prikt, blijft ze stil zitten. Ze knippert even met haar ogen bij de prik en kijkt verder rustig naar het bloed dat in het buisje stroomt. ‘Dat deed inderdaad wel een beetje pijn mama’ zegt ze, terwijl ze een kneepje geeft in de hand van haar moeder.
​
Daarna begint ze te vertellen over een verhaal dat de juf die ochtend in de klas heeft verteld en dat ze zo benieuwd is hoe het afloopt. Want dat horen ze morgen pas. Al snel is het bloed afnemen klaar en mag ze een mooie prinsessenpleister uitzoeken.
Vol verbazing keert de verpleegster zich naar de moeder en zegt dat ze het maar weinig meemaakt dat kinderen zo rustig blijven. Vaak genoeg wordt er gehuild en geschreeuwd en daar is ze dan ook helemaal op voorbereid. Door deze rust was ze eigenlijk een beetje verrast.

Je kind bang maken
Uit angst onze kinderen schrik aan te jagen, zeggen we als ouders soms niets of heel weinig over spannende situaties die in het verschiet liggen. We zijn logischerwijs voorzichtig met informatie die ons kind bang kan maken.
En tegelijkertijd: wanneer je weet wat er te gebeuren staat is het een stuk minder spannend dan wanneer je een kamer binnen komt met daarin iemand in een witte jas en een spuit in zijn hand en jij weet niet wat de bedoeling is, toch? Dat zou je toch zelf ook bang worden?

Intonatie en spanning
En ja, net als bij het voorlezen van een spannend verhaal, is intonatie en de manier waarop je vertelt, hierbij van reuze belang. Wanneer jij met veel nadruk op bloed en prikken de spanning opbouwt, bereik je hoogstwaarschijnlijk juist dat waar veel ouders bang voor zijn: angst bij je kind, met als gevolg dat hij nooít meer naar de dokter of het ziekenhuis wil. Terwijl, wanneer je het luchtig brengt en eerlijk bent over dat het pijn kan doen en er bij vertelt dat je bijvoorbeeld voldoende bloed in je lijf hebt en dat ze daar een beetje van nodig hebben om te onderzoeken, dan wordt het al een stuk beter te handelen.

Onrust in jou, onrust in je kind
Word je zelf superonrustig in ziekenhuizen of word je zenuwachtig van witte jassen? Dan straal je hoogstwaarschijnlijk geen ontspannen rust uit, hoe graag je dat ook wilt. En qua verwachtingsmanagement doe je dan het opgebouwde vertrouwen in de priksituatie teniet.  

En natuurlijk wil je kind jou er graag bij hebben, maar als je één brok zenuwen bent, is het de vraag of dat gaat helpen en of het handig is dat jij dat alleen doet. Dan kan het misschien handig zijn om te zorgen voor een extra steuntje in de rug in de vorm van een opa of vriendin die meegaat.

En heb je je al eens afgevraagd waar bij jóu die onrust of angst vandaan komt?
Misschien wil jij wel net zo rustig als je dochter bij die dokter zitten, in plaats van één brok zenuwen te zijn. Dan mag je ook na afloop vast wel zo’n mooie prinsessenpleister uitzoeken.