Wat zullen al die anderen wel niet denken?!

Foto: Sandrinos fotografie

Zo zeg, DA'Z Relaxed opvoeden!

Relaxed opvoeden, of in balans opvoeden, of in verbinding zijn of evenwichtig opvoeden, hoe je het ook wilt noemen, het gaat vooral om fijner opvoeden denk ik. Maar, hoe doe je dat dan? 

Want opvoeden is gewoon best een dingetje. Of zeg maar gerust een ding. We hebben er niet voor geleerd, je kinderen komen niet met een gebruiksaanwijzing en je hebt het maar even te doen, zo van dag tot dag. Gecombineerd met alles wat er in je agenda staat, met alle ontwikkelingen die je kind doormaakt en ook nog eens met hoe jij zelf in je vel zit.  

Kortom, het is nogal wat.  

En gelukkig ben je niet de enige die dat vindt. Dat scheelt dan weer. Iedereen doet soms maar wat, en veel ouders hebben twijfels of vragen of ze het wel goed doen. En goed is natuurlijk relatief, want wat past er bij jou en bij je kind en wat vind jij belangrijk in de opvoeding? 

Daar kunnen onze meningen over verschillen, maar ik denk dat we het snel eens zijn over het feit dat we in verbinding met ons kind willen zijn. Dat je voelt dat het stroomt tussen jullie. En daar zit hem dan ook meteen de uitdaging. Want die huilbuien of die boosheid die zomaar opeens uit de lucht lijkt te vallen, hoe ga je daar dan mee om? Dat is luid, vervelend en vaak op een heel onhandig moment. Dus, hoe doe je dat dan? 

Wat maakt het vervelend en onhandig? 
Wat het over het algemeen irritant of vervelend maakt, is dat het vaak totaal niet uitkomt omdat je net van plan was ergens heen te gaan of omdat je bijvoorbeeld midden op straat of in een winkel bent en er heeeeeeel veel mensen zijn die de huilbui of de boosheid meekrijgen. En te zien aan de gezichten vinden die er wat van.  

Kijk, en daar wil ik dan even inbreken. In die gedachte dat zij er allemaal wat van vinden dat jouw kind daar zo hard aan het schreeuwen is. Want, is dat wel zo? Vinden ze dat je kind onopgevoed overkomt, dat hij wat rustiger moet doen, hebben ze er last van en vinden ze jou een slechte moeder? Offfff, denken ze misschien even terug aan het moment dat zij dit vroeger ook met hun kind hadden en hebben ze met je te doen? Of hebben ze met je kind te doen omdat ze verder kunnen kijken dan hun neus lang is en weten dat er iets aan de hand is, dat er zoveel emotie bij komt kijken. Bovendien zijn ze zelf ook ooit jong geweest..   

Het is dus maar net hoe jij de gedachten die bij die blikken horen inkleurt. Want je hebt eigenlijk geen idee toch? Je kunt nu eenmaal niet gedachtenlezen. En je vindt het zelf vervelend voor iedereen die in de buurt is, dat jouw kind zo'n herrie maakt, dat is lief van je. Maar ach, dat kan gebeuren, richt jij je lekker op je kind en op wat er aan de hand is. De wereld eromheen draait wel door, met of zonder nare of juist lieve gedachten over jou en je kind.  

Jouw aandacht is even nodig 
Want jouw aandacht is even nodig. Je kind zit daar en is intens boos of verdrietig. Als je daar geen aandacht aan geeft of het juist probeert te sussen of te zeggen dat hij toch vooral stil moet zijn, heb je grote kans dat het drama alleen maar groter wordt en het volume nog meer toeneemt. Door er echt even te zijn, desnoods gewoon even rustig naast je kind te blijven staan of zitten, helpt je kind om te weten dat je er bent. En als de ergste emotie is gezakt en hij je weer kan horen, dan kun je kijken wat hij nodig heeft. Blijf in verbinding, juist op die lastige momenten. En verbinding kan veel inhouden: gewoon er zijn, niets zeggen, even aanraken, laten weten dat je er bent op wat voor manier dan ook, even wegleggen waar je mee bezig bent en aandacht geven. Vanuit daar kun je vaak weer verder.  

En dit betekent helemaal niet dat je kind de baas over je is, want als hij zo boos of verdrietig werd omdat jij nee zei tegen iets dat hij wilde in de winkel, dan betekent het nog steeds dat hij dat niet krijgt, maar wel dat je even aandacht hebt voor het feit dat dat irritant is, dat hij dat stom vindt en dat hij jou misschien even stom vindt, allemaal prima, die boosheid is logisch. Die zou je zelf ook voelen als je je verheugt op een ijsje en dat krijg je niet. Maar nee is nee en huilen of schreeuwen verandert daar niets aan. Het enige dat hij van je krijgt is erkenning: ja, hij mag even boos zijn, en ja het is jammer en dat ijsje komt er niet. Ook niet als jij er zelf inmiddels wel aan toe bent, na zo'n hele scène ;-) 
​